Χιλιάδες νεκροί, ισοπεδωμένες πόλεις και ένας αθλητισμός εγκλωβισμένος κάτω από χαλάσματα να οσφραίνεται τον θάνατο τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο παλαιστίνιος πρωταθλητής του στίβου Μοχάμεντ Ντουένταρ ταξίδευε με αεροπλάνο από την Κίνα στην Ιορδανία όταν έμαθε στις 7 Οκτωβρίου 2023 για τον τρόμο που σκόρπισε η Χαμάς και την αντίδραση του Ισραήλ.
«Τα δύο τελευταία χρόνια πολλοί φίλοι έχασαν τις ζωές τους στην Παλαιστίνη. Ολα τα μέλη της ομάδας μου σκοτώθηκαν». Ανάμεσά τους ο αθλητής Ουασίμ Αμπου Ντιμπ, ο προπονητής της εθνικής ομάδας στίβου Μπιλάλ Αμπου Σαμάν και ο Ματζέντ Αμπου Μαραχίλ, ο πρώτος παλαιστίνιος σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, το 1996.
Η λίστα του θανάτου είναι τραγικά μεγάλη. Στις 24 Σεπτεμβρίου η Παλαιστινιακή Ολυμπιακή Επιτροπή ανακοίνωσε πως πάνω από 1.000 αθλητές έχασαν τη ζωή τους. Χιλιάδες ακόμα τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν ή έμειναν ανάπηροι. Αλλοι τόσοι βρίσκονται στοιβαγμένοι στο σκοτάδι των φυλακών, άλλοι είναι εκτοπισμένοι, χωρίς στέγη. Τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις μετατράπηκαν σε άμορφη μάζα.
Ο Ντουένταρ πρόσφατα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, κάνοντας χρόνο 1.53.63 στα 800 μέτρα. Προετοιμάστηκε τρέχοντας στους δρόμους της πόλης του, της Ιεριχούς.
«Στην Παλαιστίνη δεν υπάρχει στίβος για προπόνηση. Κατάφερα να προπονηθώ σε ταρτάν τους τελευταίους δύο μήνες όταν ταξίδεψα στη Γερμανία», λέει ο Ντουένταρ.
Ο παλαιστίνιος αθλητής ζει με τον φόβο λόγω της τραγικής κατάστασης από τον πόλεμο στη Γάζα. «Είναι πολύ επικίνδυνο όταν προπονούμαι. Δεν σκέφτομαι το μέλλον, μόνο το αύριο γιατί ίσως να μην ξυπνήσω ξανά. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα μακροπρόθεσμο».
«Είναι απάνθρωπο»
Η 16χρονη Μαριάμ Μπισαράτ έγινε πέρυσι η πρώτη παγκόσμια πρωταθλήτρια στο καράτε στην κατηγορία νεανίδων.
«Η οικογένειά μου πάντοτε συνδεόταν με το καράτε. Πάντοτε ήθελα την αναγνώριση όχι μόνο για μένα αλλά και για την Παλαιστίνη. Ηταν ένα μεγάλο όνειρο για όλη τη χώρα. Το να κατακτήσω το χρυσό ήταν τεράστια επιτυχία, όπως το να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της Παλαιστίνης μπροστά σε όλο τον κόσμο».
Για δύο μήνες η Μπισαράτ ζούσε στη Γερμανία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας της. Ωστόσο όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο ζούσε και προπονούνταν στην πόλη Ναμπλούς, στη Δυτική Οχθη. Ο πατέρας της που είναι και προπονητής, είχε ένα προπονητήριο με όλα τα απαραίτητα αλλά η πρόοδός της ήταν πολύ μικρή. «Ηταν πολύ δύσκολο να μετακινηθώ ή να προπονηθώ με τις συναθλήτριές μου. Δεν μπορούσα με πάω από τη μία πόλη στην άλλη, γεγονός που αποτελούσε μεγάλο εμπόδιο στην πρόοδό μου. Ενώ βρισκόμουν στην Παλαιστίνη συμμετείχα μόνο σε μεγάλα τουρνουά. Για να φύγω από τη χώρα έπρεπε να περνάω από σημεία ελέγχου και χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια», εξηγεί. Κατέληξε στην Ιορδανία όπου ήταν πιο εύκολη η πρόσβαση μέχρι πέρυσι. Πλέον ανησυχεί για την οικογένειά της που έχει μείνει πίσω. «Είναι δύσκολα γι΄αυτούς. Και όσο περνά ο καιρός τόσο πιο δύσκολα γίνεται. Τουλάχιστον είναι καλά. Αυτό που συμβαίνει είναι απάνθρωπο. Ο ανθρώπινος νους ούτε που μπορεί να φανταστεί τι έχουν τραβήξει οι Παλαιστίνιοι αυτά τα δύο χρόνια».