Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου μετανάστευσε στην Αυστραλία από την Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και η μητέρα μου τον ακολούθησε λίγο αργότερα. Εργάστηκαν σε αγροκτήματα και στη συνέχεια άνοιξαν μια σειρά από καφέ και εστιατόρια στο Shepparton, στη βόρεια Βικτώρια.
Δεν μου άρεσε να δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση, αλλά έμαθα να βάζω τα χέρια μου στη δουλειά και να αφοσιώνομαι σε ό,τι κάνω.
Οι γονείς μου με δίδαξαν να αξιοποιώ τις ευκαιρίες και μου έδειξαν την αξία της επιμονής, της ευγνωμοσύνης και της ανθεκτικότητας.
Μεγαλώνοντας σε μια επαρχιακή πόλη, δεν υπήρχαν πολλές δραστηριότητες, οπότε έμαθα μόνος μου να παίζω μπάσο, σχημάτισα μπάντες με φίλους και κάναμε κάποιες τοπικές συναυλίες.
Η μπάντα Kiss με ενέπνευσε πολύ – λάτρευα την θεατρικότητά τους και το αυθεντικό rock ‘n’ roll. Αργότερα, στράφηκα στην τζαζ λόγω απίθανων μπασιστών, όπως ο Charles Mingus.
Στο σχολείο, είχα εξαιρετικούς καθηγητές στα Μαθηματικά και τις Επιστήμες, που επηρέασαν βαθιά την πορεία μου. Με τράβηξε η Εφαρμοσμένη Χημεία, λόγω της μεγάλης δυνατότητας επιρροής και της περιέργειάς μου για τη μοριακή βάση της Βιολογίας.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εφηβικό μου εαυτό να κοιτάζει το δέρμα του και να σκέφτεται πως αποτελείται από κύτταρα, τα οποία έχουν μεμβράνες και μικρούς «μηχανισμούς», που με τη σειρά τους φτιάχνονται από λιπίδια, πρωτεΐνες και DNA, που αποτελούνται από άτομα, και τα άτομα από υποατομικά σωματίδια.
Με εντυπωσίαζε ότι βλέπουμε μόνο ένα μικρό μέρος της συνολικής εικόνας και ότι η αληθινή «μαγεία» της Βιολογίας συμβαίνει σε αόρατες, χημικές κλίμακες.
Κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, έπαιζα σε μια μπάντα που ονομαζόταν Fifth Avenue. Ένας από τους συμμετέχοντες του Big Brother στο Channel Ten μίλησε για εμάς στην τηλεόραση και η μουσική μας έγινε viral – όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί την έπαιζαν.
Παίξαμε και στην τηλεόραση –στο Good Morning Australia με τον Bert Newton– και υποστηρίξαμε ορισμένα touring acts, όπως τους Grinspoon, Something for Kate και The Living End. Ένιωθα σαν rockstar, αλλά παράλληλα έπρεπε να πηγαίνω καθημερινά στο εργαστήριο για να ασχοληθώ με τις χημικές αντιδράσεις.
Η μουσική βιομηχανία ήταν ασταθής, αλλά ενίσχυσε τη δημιουργικότητα, την επικοινωνία και τη συνεργασία μου με άλλους. Ακόμα αγαπώ τη μουσική, παίζω περιστασιακά με παλιούς φίλους από τη μπάντα και συλλέγω κιθάρες – ένα ακριβό πάθος.
Στην τελευταία χρονιά του διδακτορικού μου στο La Trobe University, ίδρυσα μια startup εταιρεία που επικεντρώθηκε στη σύνθεση αμινοξέων – τα δομικά στοιχεία των πρωτεϊνών. Δημιουργήσαμε νέα αμινοξέα που δεν εμφανίζονται φυσικά και τα συνδέσαμε για να κατασκευάσουμε τροποποιημένα πεπτίδια, πρωτεΐνες και τελικά νέα φάρμακα, όπως μια βελτιωμένη μορφή ινσουλίνης για τη θεραπεία του διαβήτη.
Η θέση μου ως CEO και επιστημονικού υπεύθυνου ήταν μια τεράστια και συναρπαστική πρόκληση. Ανέπτυξα δεξιότητες στην επίλυση προβλημάτων, τη στρατηγική ανάπτυξη επιχειρήσεων, την ηγεσία και τη διαχείριση, αλλά και την παρουσίαση σε επενδυτές, συνεργάτες και πελάτες.
Αν και είχαμε αρχική επιτυχία, όπως οι περισσότερες βιοτεχνολογικές start-up, τελικά μας έλειπαν τα χρήματα. Όμως, συνειδητοποίησα ότι η αποτυχία δεν είναι το τέλος – η αποτυχία είναι πληροφορία. Αυτή η θετική στάση, που πηγάζει από την ανατροφή μου και την επιστημονική εκπαίδευση, με προώθησε μπροστά.
Το 2005, εντάχθηκα στο CSIRO (Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation). Έμαθα πώς να κάνω «μεγάλη επιστήμη» –να σκέφτομαι “μεγάλα πράγματα” και να θέτω τολμηρά επιστημονικά ερωτήματα– και είχα εξαιρετικές εμπειρίες χρησιμοποιώντας κορυφαίες ερευνητικές υποδομές, όπως το τεράστιο synchrotron στο Argonne National Laboratory στο Σικάγο των ΗΠΑ.
Από το 2008, στο University of Cambridge και το ETH στη Ζυρίχη, είχα την τύχη να δουλέψω με εξαιρετικούς μέντορες. Μου έδειξαν ότι δεν ήταν μόνο οι επιστημονικές δεξιότητές μου που με έκαναν ξεχωριστό, αλλά και οι ικανότητες που είχα αναπτύξει ως μουσικός και επιχειρηματίας.
Το 2011, επέστρεψα στο CSIRO για να ιδρύσω ένα εργαστήριο flow chemistry. Παραδοσιακά, η Χημεία περιλαμβάνει την ανάμιξη αντιδραστηρίων σε ένα μόνο δοχείο. Αλλά αυτό που λειτουργεί σε μικρή κλίμακα δεν λειτουργεί πάντα όταν αυξάνεται ο όγκος. Η λύση είναι να αντλούνται τα χημικά μέσα από μικρούς σωλήνες σε έναν μικροαντιδραστήρα, όπου αναμειγνύονται και αντιδρούν σε συνεχή ροή υπό αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες, διατηρώντας παράλληλα ασφαλή τα επικίνδυνα χημικά.
Το 2015 ίδρυσα το τρέχον εργαστήριό μου στο School of Chemistry του University of Melbourne, με λαμπρούς φοιτητές και ερευνητές. Συνεργαζόμαστε με άλλους φορείς και εταιρείες για να προωθήσουμε τη flow chemistry, την ηλεκτροχημεία και τη φωτοχημεία, δημιουργώντας νέα γνώση, διαδικασίες και εφαρμογές.
Για παράδειγμα, βρήκαμε τρόπο να μετατρέπουμε το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέουν οι αστροναύτες σε φαρμακευτικά προϊόντα, κάτι κρίσιμο σε αποστολές βαθιά στο διάστημα.
Παράλληλα, ίδρυσα μια δεύτερη startup, τη Flow AI, η οποία χρησιμοποιεί βελτιστοποιημένους αλγορίθμους για τη flow chemistry, επιταχύνοντας την ανάπτυξη κρίσιμων φαρμάκων, τα οποία ένας από τους συνεργάτες μας θα μπορούσε να παραγάγει στην Αυστραλία.
Θέλω η Μελβούρνη και η Βικτώρια να γίνουν κέντρο όχι μόνο ανακάλυψης φαρμάκων, αλλά και μεταφοράς τεχνολογίας, και πιστεύω ότι αυτή η εταιρεία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Δεν βλέπω τον εαυτό μου να απομακρύνεται από τα πανεπιστήμια, αλλά θέλω να εμπλακώ περισσότερο στην εμπορική αξιοποίηση της έρευνας.
Η επιστήμη δεν είναι μόνο κατανόηση του κόσμου – πρέπει να τον βελτιώνει. Είχα την τιμή να συνεργαστώ με εμπνευσμένους επιστήμονες σε όλο τον Κόσμο και να συναντήσω βραβευμένους με Νόμπελ, όπως τον Professor Barry Sharpless, που έχει μεταμορφώσει την Οργανική Χημεία.
Μου είπε ότι γνωρίζει την έρευνά μου και θαυμάζει το χτένισμά μου – κάτι πολύ καλό γιαμ έναν παλιό rocker.
*Ο καθηγητής Anastasios (Tash) Polyzos είναι Australian Research Council (ARC) Future Fellow, School of Chemistry, University of Melbourne.
The post «Η αληθινή ‘μαγεία’ της Βιολογίας συμβαίνει σε αόρατες, χημικές κλίμακες» appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.