OTAN το Κοινοβούλιο της Βικτώριας ενέκρινε επίσημα το πλαίσιο της Συνθήκης της Πολιτείας με τους Αυτόχθονες Λαούς της, σηματοδότησε μια ήσυχη αλλά ιστορική στιγμή — μια στιγμή που επαναπροσδιορίζει τη σχέση μεταξύ της κυβέρνησης και των Πρώτων Λαών της Βικτώριας. Σε αντίθεση με τις συμβολικές χειρονομίες του παρελθόντος, αυτή είναι μια δομική και ηθική αναγνώριση ότι οι κοινότητες των Αβορίγινων δεν είναι απλώς ενδιαφερόμενοι, αλλά κυρίαρχοι εταίροι στο μέλλον της Πολιτείας.
Στην καρδιά της, η Συνθήκη δεν αφορά την επανεγγραφή της ιστορίας, αλλά την εξισορρόπησή της. Δίνει στους Αυτόχθονες Βικτωριανούς ένα πλαίσιο αυτοδιάθεσης — όχι μέσω προνομίων ή ενοχής, αλλά μέσω αναγνώρισης και συμμετοχής. Η διαδικασία, που αναπτύχθηκε μετά από χρόνια διαβουλεύσεων με επικεφαλής την Πρώτη Λαϊκή Συνέλευση της Βικτώριας, επιδιώκει να ενσωματώσει τη δικαιοσύνη στη σχέση μεταξύ κοινοτήτων και κυβέρνησης. Δεν είναι μια λύση που θα λυθεί από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μια γενεαλογική δέσμευση.
Οι επικριτές έχουν εκφράσει φόβους για διαίρεση — για τη δημιουργία δύο συστημάτων διακυβέρνησης, προνομίου μιας ομάδας έναντι μιας άλλης. Ωστόσο, αυτές οι ανησυχίες συχνά παραβλέπουν το γεγονός ότι η ανισότητα υπάρχει ήδη. Το χάσμα στο προσδόκιμο ζωής, η υπερεκπροσώπηση στις φυλακές και η επίμονη έλλειψη συμμετοχής των ιθαγενών στην πολιτική δεν αποτελούν φανταστικές ανισότητες. Είναι μετρήσιμες αποτυχίες ισότητας υπό το status quo. Η Συνθήκη δεν επιδιώκει να εξυψώσει μια ομάδα πάνω από μια άλλη, αλλά να φέρει όλους στην ίδια βάση – να δημιουργήσει ισότητα μέσω διαλόγου και όχι πατερναλισμού.
Είναι σημαντικό ότι η προσέγγιση της Βικτώριας ήταν μεθοδική και συμβουλευτική. Δεν έχει επιβληθεί από πάνω, αλλά έχει οικοδομηθεί από την κοινότητα προς τα πάνω. Η Αρχή της Συνθήκης, που θεσπίστηκε βάσει του πλαισίου, θα λειτουργεί ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, ως δικλείδα ασφαλείας κατά των πολιτικών παρεμβάσεων. Αυτή είναι η ισότητα στην πράξη: Οι ιθαγενείς διαπραγματεύονται με το κράτος ως ίσοι, όχι ως αιτούντες.
Ωστόσο, η επιτυχία της Συνθήκης θα εξαρτηθεί από τον τρόπο εφαρμογής της. Εάν μετατραπεί σε μια γραφειοκρατική άσκηση, η υπόσχεσή της θα εξασθενίσει. Εάν εξελιχθεί σε ένα ζωντανό μέσο —υποστηρίζοντας την κοινή λήψη αποφάσεων στη διαχείριση της γης, την εκπαίδευση και την πολιτιστική κληρονομιά— θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μοντέλο για το έθνος. Η ισότητα, άλλωστε, δεν επιτυγχάνεται μέσω συμβολισμού, αλλά μέσω της διαρκούς, πρακτικής ένταξης.
Το μάθημα της Συνθήκης της Βικτώριας είναι ότι η συμφιλίωση δεν σημαίνει ομοιομορφία. Σημαίνει αναγνώριση της διαφοράς, σεβασμός της ιστορίας και δημιουργία χώρου για κοινή διακυβέρνηση. Η αληθινή ισότητα δεν μπορεί να προκύψει από την άρνηση. Απαιτεί ειλικρίνεια, σεβασμό και το θάρρος να σχεδιάσουμε συστήματα που αντανακλούν την πλήρη αλήθεια για το ποιοι είμαστε ως κοινωνία.
Η Βικτώρια επέλεξε αυτόν τον δρόμο — όχι ως πράξη διχασμού, αλλά ως πράξη δικαιοσύνης.
*Ο Παναγιώτης Βλάχος είναι πρώην δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος Monash (1997-2003).
The post Συνθήκη μετους Ιθαγενείς της Βικτώριας: Ένα βήμα προς την Ισότητα,όχι Διαίρεση appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.