Ενας μήνας γεμάτος σκέψεις. Ετσι περιγράφει ο Πάνος Ρούτσι το διάστημα μετά την απεργία πείνας και την κλιμάκωση του αγώνα για την εκταφή του γιου του Ντένις, που έφυγε από τη ζωή στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. «Εφτασα σε ένα σημείο που είπα “τέλος”», λέει. «Δυόμισι χρόνια τώρα ζητάμε το πιο απλό: από τι πέθαναν τα παιδιά. Μας το στέρησαν. Γιατί;». Ο κ. Ρούτσι τονίζει ότι η πράξη του στο Σύνταγμα ήταν απολύτως προσωπική: «Πήγα μόνος. Δεν το ήξερε κανείς – ούτε στην οικογένεια. Πήρα τη φωτογραφία του παιδιού και το πλακάτ που έγραφα για την εκταφή. Από τότε που έκλεισε η δικογραφία, 29 Αυγούστου, είπα “πάμε αλλιώς“». Οι δικοί του δεν το έμαθαν από τον ίδιο· το είδαν στην τηλεόραση. Η οικογένειά του όπως μας εξήγησε χωρίστηκε στα τρία. Ομως τόσο η σύζυγός του όσο και ο άλλος του γιος ο Κρίστιαν ήταν στο πλευρό του μέχρι τέλους.
«Δύναμή μου ήταν ο γιος μου από ψηλά»
Από το πρώτο απόγευμα, το σημείο έγινε τόπος συνάντησης. «Ο κόσμος περνούσε, άναβε ένα κερί, έλεγε “κουράγιο, είμαστε μαζί σου”. Ηρθαν από όλη την Ελλάδα και από το εξωτερικό. Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους, η μητέρα του Παύλου Φύσσα, άνθρωποι από το Μάτι… Αυτά θα τα κουβαλάω μια ζωή». Την ώρα της συνέντευξης, ένα ζευγάρι με ένα μικρό παιδί σταμάτησε: «Είμαστε μαζί σας». Ο Ρούτσι απάντησε: «Να ‘στε καλά». «Ο κόσμος με σταματά, με χαιρετά. Μου λέει: “ό,τι κι αν κάνεις, είμαστε μαζί σου”. Δεν περίμενα να φτάσει ως εδώ. Υπάρχει μεγάλη αδικία. Ελειπε η σπίθα – κάποιος να κάνει την αρχή. Νομίζω αυτή είναι η αρχή. Κερδίσαμε μια μάχη όλοι μαζί». Η απεργία πείνας τον επιβάρυνε σοβαρά: «Είκοσι τρεις μέρες εκεί άλλαξε το σώμα μου. Θέλει δουλειά να επανέλθω, αλλά με τους γιατρούς θα φτιάξω. Δεν ένιωθα πείνα – ήταν απόφαση. Η δύναμη έρχεται από πάνω, από το παιδί μου. Τα βράδια ήταν δύσκολα, κρύο… Είχα όμως δίπλα μου ανθρώπους, παιδιά από 16 ως 50 ετών, έκαναν βάρδιες για να μην είμαι μόνος. Είναι η οικογένειά μου πια».
Ο Ρούτσι είναι σαφής για το τι σημαίνει δικαιοσύνη: «Να πληρώσουν όλοι όσοι είχαν ευθύνη εκείνο το βράδυ – όσοι ήταν εκεί, όσοι έδωσαν εντολές, όσοι συγκάλυψαν. Από τον τελευταίο μέχρι τον πρώτο. Δεν ζητάμε εκδίκηση – ζητάμε αλήθεια. Θέλουμε να μπουν στη φυλακή όσοι φταίνε που τα παιδιά μας σκοτώθηκαν». Για την πορεία των εκταφών είπε πως βρίσκονται στην τελική ευθεία: «Εχουμε έρθει σε επικοινωνία με ανθρώπους, βρήκαμε πραγματογνώμονες. Σύντομα θα έχουμε ημερομηνία – να γίνουν τοξικολογικές και ιστολογικές. Αυτές δείχνουν τα πάντα, ακόμη και ύστερα από χρόνια». Η εμπιστοσύνη του στους θεσμούς έχει τρωθεί: «Η Δικαιοσύνη μάς φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο από τις πρώτες ώρες. Εμείς κλαίγαμε και ψάχναμε τα παιδιά μας κι αυτοί έστηναν επικοινωνία. Τέταρτη μέρα μάθαμε από το Γενικό Νοσοκομείο. Δεν το δέχομαι. Θα γίνει η δίκη εδώ, όπως προβλέπεται, και μετά σκοπός μας είναι να πάμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εκεί πιστεύω ότι θα βρούμε δικαιοσύνη». Μιλά για τις παραλείψεις στην έρευνα: «Σε ένα μικρό τροχαίο κλείνουν τον δρόμο, μετράνε τα πάντα, κρατάνε τον χώρο. Εκεί; Ο χώρος δεν “σώθηκε” όπως έπρεπε, έγιναν μπαζώματα, ακούστηκαν δικαιολογίες του τύπου “δεν μπαίνει γερανός”. Ψέμα. Μήνες μετά βρέθηκαν πράγματα στα μπάζα. Αυτό λέγεται έρευνα;». Αναφέρεται και σε μια σκληρή εικόνα: «Σαράντα μέρες μετά, να κρατάει ο ανακριτής μια σακούλα με κόκαλα των παιδιών… Αυτό που έγινε είναι απάνθρωπο».
«Όποιος έχει ευθύνη να λογοδοτήσει»
Ο Ρούτσι απορρίπτει σενάρια περί «κόμματος»: «Δεν έχει ειπωθεί ποτέ στον σύλλογο. Δεν θέλουμε τέτοια. Μόνο δικαιοσύνη και όλα στο φως. Αν κάναμε κόμμα, ο κόσμος θα αναρωτιόταν τι θέλουμε. Θα χάναμε τον σκοπό». Για τα πολιτικά πρόσωπα είναι κατηγορηματικός: «Οποιος έχει ευθύνη – όποιος – να λογοδοτήσει. Δεν με νοιάζει ποια κυβέρνηση ή ποια αντιπολίτευση. Ολοι το ίδιο όταν ψηφίζουν και μετά σιωπούν». Η ψυχολογική φθορά είναι δεδομένη. «Κανείς μας δεν είναι καλά. Κάθε μέρα βγαίνει κάτι. Υπάρχουν και πληρωμένα τρολ που βρίζουν. Δεν θα σταματήσουμε. Μας έχουν απειλήσει, μας έχουν κάνει τα πάντα. Δεν φοβάμαι. Θα φτάσουμε ως το τέλος – μέχρι ο τελευταίος υπεύθυνος να πάει φυλακή». Κλείνει με το αίτημα που υπόσχεται να επαναλαμβάνει μέχρι τέλους: «Θέλουμε να μάθουμε από τι πέθαναν τα παιδιά. Να τιμωρηθούν όσοι πρέπει. Για να μην ξαναγίνει. Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί με ονόματα και ευθύνες. Ως τότε, δεν σταματάμε».