ΚΑΛΑ κάναμε και καταφέραμε να ανακηρυχθεί η 9η Φεβρουαρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στη Σαμαρκάνδη.
ΟΜΩΣ, δεν νομίζω ότι τα εύσημα θα πρέπει να αποδοθούν (αποκλειστικά και μόνο) στην παρούσα ελληνική κυβέρνηση. Στην επιτυχία αυτή (θέλω να πιστεύω) συνέβαλαν πολύ πιο αποφασιστικά άλλοι παράγοντες.
«ΕΙΝΑΙ μια πολύ μεγάλη μέρα για την Ελλάδα μας … Προσπαθήσαμε εμείς εδώ στο Υπουργείο Εξωτερικών, τα καταφέραμε. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Όπως περήφανοι πρέπει να είναι όλοι οι Έλληνες ανεξάρτητα από ιδεολογίες. Όλοι μαζί αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό. Για την πατρίδα μας», λέει ο ΥΦΥΠΕΞ, Γιάννης Λοβέρδος.
ΚΑΛΑ…, αυτό το «ανεξάρτητα από ιδεολογίες» με τρελαίνει… πεθαίνω για ενότητα και ομοψυχία…
ΚΑΙ έρχεται και η σειρά της κας Μενδώνη: «Η ελληνική γλώσσα έχει οικουμενική ακτινοβολία … ομιλείται και γράφεται ακατάπαυστα, σχεδόν τέσσερις χιλιετίες, αποτελώντας την παλαιότερη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, με γραπτά τεκμήρια. Στο πέρασμα των αιώνων, η ελληνική αναπόφευκτα εξελίχθηκε, για να καταλήξει στην κοινή νεοελληνική, η οποία τροφοδοτείται, διαρκώς και γόνιμα, από τις παλαιότερες μορφές της»…
ΜΟΝΟ που η λεγόμενη Ελληνομάθεια πνέει τα λοίσθια, ειδικά στη Διασπορά, παρά τα ατέλειωτα ευχολόγια των εκάστοτε… υπευθύνως ανεύθυνων…
«ΔΕ ΜΙΛΟΥΜΕ, ασφαλώς, τη γλώσσα του Ομήρου, ούτε του Σοφοκλή. Όμως, η αττική διάλεκτος, που εξελίχθηκε στην ελληνιστική γλώσσα, τη lingua franca της εποχής της, αποτελεί τη βάση της νεοελληνικής. Ο οικουμενικός δυναμισμός της ελληνικής συνιστά, άλλωστε, απτή ιστορική πραγματικότητα»…
ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ… εδώ γελάμε… Φυσικά και δε μιλάτε τη γλώσσα του Ομήρου, του Σοφοκλή και όλων των άλλων γιγάντων της αρχαιοελληνικής σκέψης.
ΔΙΟΤΙ αν το κάνατε, δεν θα κλείνατε τριακόσια τόσα σχολεία στην Ελλάδα ούτε και συνολικά η Παιδεία στη γενέτειρα θα ήταν στο μαύρο της το χάλι και κατά συνέπεια και ολόκληρη (σχεδόν) η σημερινή ελλαδική κοινωνία.
ΑΥΤΑ όλα, αγαπητοί/ές αναγνώστες/στριες είναι -βέβαια- προσωπικές απόψεις και όποιος/α θέλει είναι ελεύθερος/η να τις αντικρούσει μέσω διαλόγου.
ΟΥΤΕ εξαπολύω βολές μόνο εναντίον της παρούσας κυβέρνησης, γιατί τις ίδιες απόψεις είχα και εναντίον των προκατόχων, που ήταν και διαφορετικής ιδεολογικής υφής…
ΕΙΠΑ και πριν ότι με τρελαίνει αυτό το «ανεξάρτητα από ιδεολογίες»…
ΑΠΟ εκεί και πέρα, το να εξακολουθούμε να έχουμε ως σημαία αυτό που είπε ο κ. Ξενοφών Ζολώτας, το 1959 -δηλαδή, 66 χρόνια πριν- είναι σα να στρουθοκαμηλίζουμε, γιατί πολύ απλά στα 66 αυτά χρόνια πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, αλλά φαίνεται ότι δεν κύλησε στο αυλάκι των ιθυνόντων.
ΕΔΩ κάθε νέος υπουργός Παιδείας αλλάζει και το εκπαιδευτικό σύστημα. Πλάκα μας κάνετε κυρίες και κύριοι;
ΜΕΤΑ τη νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι (Zohran Mamdani) σελίδες και άνθρωποι στην Ελλάδα -αλλά και εδώ- διατείνονται ότι ο λόγος που η ελληνική Αριστερά (ή κάθε Αριστερά) δεν φτάνει σε μια παρόμοια νίκη όπως ο Μαμντάνι, είναι ότι δεν λέει αυτά τα λίγα και απλά που λέει αυτός, για παράδειγμα για τις κοινωνικές κατοικίες, τη φορολογία στους πλούσιους κλπ, αλλά έχει… υπερεπαναστατικά προγράμματα με τα οποία δεν μπορεί να ταυτιστεί ο λαός μαζί τους, και άλλα ανούσια.
ΒΕΒΑΙΑ, είναι φως φανάρι ότι όσοι λένε όλα αυτά φαίνεται ότι δεν έχουν ασχοληθεί ή αγνοούν στην ουσία τα προγράμματα των αριστερών οργανώσεων στις οποίες αναφέρονται.
ΑΠΟ την άλλη, η νίκη του Μαμντάνι ίσως να είναι ένα χαρμόσυνο νέο για μεγάλη μερίδα της αμερικανικής εργατικής τάξης, για τις μειονότητες κλπ.
ΑΛΛΑ δεν θα πρέπει να βιαστούμε να πέσουμε και πάλι με τα μούτρα στην ίδια παγίδα. Είδαμε πρόσφατα στην ελληνική ιστορία τι συνέβη με τη σοσιαλδημοκρατία, από την οποία έλειπε κάθε ουσιαστικό πρόταγμα και είχε χωθεί μέχρι τα μπούνια στο λαϊκισμό και το ρεφορμισμό.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά ενδεικτικό είναι, όπως και το αντίστοιχο του άλλοτε πολλά υποσχόμενου στη Χιλή, «υπερεπαναστάτη» Γκάμπριελ Μπόριτς, ο οποίος αποδείχθηκε πιο αντεργατικός και φιλελεύθερος από τους ακραιφνείς φιλελεύθερους. (Κάποιοι τον εκθείαζαν επειδή έχει Ελληνίδα σύζυγο… So, what?)
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όντως να «νικήσει» εκλογικά, αλλά το έκανε αυτό χωρίς την κοινωνία και την εργατική τάξη μαζί του.
ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ λοιπόν πρώτα να δούμε τι θα (αφεθεί να) κάνει ο Μαμντάνι από όσα λέει. Ας μην ξεχνάμε ότι η αστική τάξη δημιουργεί μόνη της τις εναλλακτικές που χρειάζεται όταν περνάει κρίση, σχεδόν πάντα με την μορφή της σοσιαλδημοκρατίας ή του φασισμού. Τα βλέπουμε αμφότερα στις ΗΠΑ να συμβαίνουν.
ΚΑΙ για να έρθω στο ζητούμενο με κάθε Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ και Μαμντάνι: Το ζήτημα -και στοίχημα- δεν είναι πόσα (λίγα ή πολλά) αιτήματα θα βάλεις μπροστά ούτε είναι αποκλειστικά θέμα το τι είδους θα είναι αυτά τα αιτήματα. Το ζήτημα είναι ποιος θα βάλει αυτά τα αιτήματα, αυτές τις διεκδικήσεις, με τι όρους θα μπουν και ποιος θα τα πραγματοποιήσει.
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι οποιοδήποτε αίτημα, όσο «ριζοσπαστικό» ή «ρεφορμιστικό» κι αν φαίνεται, αν η εκπλήρωσή του μπαίνει με όρους θεσμικούς και από-τα-πάνω μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, όσο δηλαδή εξαρτάται από πρόσωπα, κόμματα κλπ, μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί. Θα έρθει αύριο ο Κουόμο και ο τάδε δεξιός δήμαρχος να τα αποκαθηλώσει. Τόσο απλά.
ΔΕΝ ξέρω, ίσως κάνω λάθος, αλλά η μέχρι τώρα εμπειρία -παλαιότερη ή πιο πρόσφατη- αυτό λέει.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι αν αυτά τα αιτήματα, όσο ρεφορμιστικά ή ριζοσπαστικά κι αν είναι, θα γίνουν κατακτήσεις μέσα από την κινητοποίηση των από-τα-κάτω, της εργατικής τάξης, με άμεση και μη διαμεσολαβημένη δράση. Αν θα γίνουν πραγματικό τους κτήμα. Γιατί τότε δεν θα είναι απλές ψήφοι σε μια κάλπη. Τότε θα υπάρχει το σώμα εκείνο που θα μπορέσει να τα υπερασπιστεί ανά πάσα στιγμή. Με όποιον δήμαρχο ή πρόεδρο από κι αν βρεθεί πάνω.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ και τόση σημασία αν θα γίνουν νόμος ή όχι, αν και στον καπιταλισμό είναι η νομική κατοχύρωση αυτή που εξασφαλίζει τα δικαιώματα πχ στους εργάτες ή τους μετανάστες. Έχει όμως σημασία, όποια μορφή κι αν πάρουν οι κατακτήσεις, να υπάρχει η ενεργή κρίσιμη μάζα που οδήγησε στην κατοχύρωσή τους, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να τις υπερασπιστεί.
ΣΤΟΝ 21ο αιώνα έχουμε δύο είδη διακυβέρνησης, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά το μεγάλο κεφάλαιο.
ΑΠΟ ΤΗ μια, έχουμε μια soft διακυβέρνηση του στυλ ΣΥΡΙΖΑ, Μπόριτς και δημάρχους του στυλ Μαμντάνι και άλλα, από την άλλη όμως, εξακολουθούμε να έχουμε και απολυταρχικά καθεστώτα.
ΣΤΗ Ρωσία, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και αφού απέτυχε η προσπάθεια του Γέλτσιν για μια δυτικού τύπου δημοκρατία, οικοδομήθηκε το καθεστώς Πούτιν, μια σταθερή μορφή απολυταρχισμού. Η στήριξη στις υπηρεσίες ασφαλείας και τη στρατοκρατία, ο ρόλος του Πούτιν ως επιδιαιτητή των ολιγαρχών, ο αυταρχισμός και η κλεπτοκρατία το συνδέουν με τον κλασικό βοναπαρτισμό (κατά Τρότσκι) , ενώ η ενσωμάτωση ευρέων φασιστικών στοιχείων («Βάγκνερ» κ.ά.) τονίζει την ιμπεριαλιστική του φύση, σε διάκριση από τον προϊμπεριαλιστικό βοναπαρτισμό του Ναπολέοντα ΙΙΙ.
Ο ΒΟΝΑΠΑΡΤΙΣΜΟΣ ήταν η συνέχιση της αστικής εξουσίας στην περίοδο της στροφής της αστικής τάξης στην αντίδραση και της παρακμής του καπιταλισμού. Αυτός ο βοναπαρτισμός -δηλαδή αυτή η απολυταρχία- αναβιώνει σήμερα και συνδέεται στενά με αυξανόμενα αισθητούς κινδύνους, όπως οι δικτατορικές εκτροπές και η προπαρασκευή του φασισμού.
ΑΝ ΚΑΙ αριθμητικά δυσανάλογο, ένα τέτοιο πρόπλασμα μπορούν να θεωρηθούν και οι πρόσφατες διαδηλώσεις March For Australia στις μεγάλες πόλις της χώρας που ζούμε.
ΑΠΑΡΧΗ του βοναπαρτισμού θεωρείται το καθεστώς του Ναπολέοντα Ι, το οποίο όμως ήταν μια συνέχιση της Γαλλικής Επανάστασης. Η πραγματική αφετηρία του υπήρξε η δικτατορία του Ναπολέοντα III. Επιβλήθηκε στη Γαλλία το 1852, όταν ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης κατέλυσε τη δημοκρατία και στέφθηκε αυτοκράτορας, διαρκώντας ώς το 1870, όταν κατέρρευσε από τα συντριπτικά στρατιωτικά πλήγματα της Πρωσίας.
ΣΗΜΕΡΑ στην Ευρώπη, με την πολιτική κρίση στη Γαλλία, τους κλυδωνισμούς στη Γερμανία και σε άλλες χώρες, η αστική τάξη, αδυνατώντας πλέον να κυβερνήσει ομαλά, με ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις, περνά στις αδύναμες μορφές απολυταρχισμού, η αστάθεια των οποίων καθορίζεται από τη διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων.
Η ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ στυλ Πούτιν φαντάζει ισχυρή, αλλά είναι σαθρή και, μην έχοντας εσωτερικά περιθώρια κοινοβουλευτικής ανακαίνισης, μπορεί, όπως εκείνος του Ναπολέοντα ΙΙΙ, να καταρρεύσει μεσα από μια βαθιά πανεθνική κρίση.
Η ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ στυλ Μακρόν φανερώνει επίσης αδυναμία, αποτελώντας όμως ταυτόχρονα το θερμοκήπιο της ακροδεξιάς-νεοφασιστικής ανόδου, ως τελευταίας επιλογής του μεγάλου κεφαλαίου για να καταπνίξει τα κοινωνικά κινήματα.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ με ποίηση κατά της απολυταρχίας. Να δύο αποσπάσματα από ποιήματα του αξέχαστου Pablo Neruda (σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου-Χαλκιαδάκη):
Πιστεύω ότι αυτοί που έκαναν τόσα πράγματα
πρέπει να είναι ιδιοκτήτες σε όλα τα πράγματα.
Κι αυτοί που φτιάχνουν το ψωμί πρέπει να τρώνε.
Και πρέπει να ‘χουν φως εκείνοι του ορυχείου!
Τέρμα πια οι σταχτιοί αλυσόδετοι.
Τέρμα οι χλωμοί εξαφανισθέντες!
Ούτε ένας άνθρωπος που να μην βασιλεύει.
Ούτε μία γυναίκα χωρίς την κορόνα της.
Για όλα τα χέρια γάντια χρυσά.
Οι καρποί του ήλιου για όλους τους σκούρους.
…
Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,
από τέκνα αβάφτιστα, από μαραγκούς,
από κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες από εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ’ το λαό.
Σήμερα θα βγεις μεσ’ απ’ το κάρβουνο και τη δρόσι.
Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες
με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια
ψυχής που περισώθηκε, με δέσμες
από βλέμματα που ο θάνατος δεν έσβησε:
εργαλεία φοβερά
κάτω απ’ τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη.
Δ.Τ.
The post Η ελληνική γλώσσα έχει οικουμενική ακτινοβολία .. appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.