Δεν υπάρχει μόνο η Εθνική Ελλάδος των Ανδρών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς η οποία δεν τα κατάφερε να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ. Υπάρχει και η Εθνική Ελπίδων, που χωρίς να ασχολούμαστε πολύ μαζί της, κάνει καταπληκτικά πράγματα και ετοιμάζεται να βρεθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21 για πρώτη φορά από το 2007. Χθες, στο γήπεδο της Λιβαδειάς, διέλυσε και τη Βόρεια Ιρλανδία με 4-0 και τρέχει με πέντε νίκες σε πέντε ματς. Εχει ένα μπροστά της με αντίπαλο τη Μάλτα και στη συνέχεια περιμένει τη Γερμανία με την οποία θα παίξει για την πρωτιά του ομίλου. Τους Γερμανούς τους έχει κερδίσει με 2-3 εκτός έδρας: γκολ στον όμιλο έχει δεχτεί μόνο από αυτούς!
Ταουσιάνης
Η Εθνική Ελπίδων έχει προπονητή τον Γιάννη Ταουσιάνη. Οταν είχε προσληφθεί πολλοί είχαν απορήσει για την επιλογή του. Σήμερα αποδείχτηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση γιατί γνωρίζει πολύ καλά το υλικό που έχει στα χέρια του. Στην ομάδα αυτή αγωνίζονται μερικοί βασικοί του Ολυμπιακού όταν αυτός κατέκτησε το Youth League (o Κουτσογούλας, ο Πνευμονίδης, ο Παπακανέλλος κ.ά.), υπάρχουν παιδιά που έχουν πάρει το βάπτισμα του πυρός στη Σούπερ Λίγκα όπως ο Μπρέγκου στον ΠΑΟ, αλλά υπάρχουν κυρίως παίκτες που στις ομάδες τους αγωνίζονται πολύ όπως ο Κοντούρης στον Παναιτωλικό, ο Γκούμας στον Λεβαδειακό, ο Καλοσκάμης στην ΑΕΚ.
Υπάρχουν επίσης ο Αλεξίου που βρίσκεται ήδη στην Ιντερ και ο Νόα Αλεν που μας ήρθε από το Μαϊάμι και είναι συμπαίκτης του Λίο Μέσι. Φυσικά υπάρχει και ο εκπρόσωπος της Πρέμιερ Λιγκ Στέφανος Τζίμας, συμπαίκτης του Μπάμπη Κωστούλα στην Μπράιτον. Κι ο Κωστούλας έχει παίξει σε αυτή την ομάδα πριν από την προαγωγή του στην Εθνική Ανδρών.
Σημάδι
Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει καλύτερο σημάδι για την ποδοσφαιρική πρόοδο μιας χώρας από το να έχει μια καλή Εθνική Ελπίδων. Μια καλή Εθνική Νέων μαρτυρά πως υπάρχει ταλέντο. Μια καλή Εθνική Ελπίδων ότι αυτό αξιοποιείται. Η εθνική ομάδα του 2004 κάποτε βασίστηκε σε δύο Εθνικές Ελπίδων: σε αυτή που αγωνίστηκε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού το 1998 και σε μια άλλη που το 2002 πέρασε στα τελικά αλλά δεν τα πήγε καλά. Αλλά μας έδωσε τον Κατσουράνη, τον Χαριστέα, τον Σεϊταρίδη, τον Σαλπιγγίδη, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο κ.ά. Μακάρι κι αυτή να στείλει στην πρώτη ομάδα παιδιά έτοιμα για μεγάλα πράγματα…
Ιθάκη
Διαβάζοντας προδημοσιεύσεις για το πρώτο βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα με τίτλο «Ιθάκη», μου γεννήθηκε μια απορία: αν ο πρώην πρωθυπουργός θα έχει συμπεριλάβει στα πρωθυπουργικά του απομνημονεύματα ιστορίες που προέρχονται από τον χώρο του ελληνικού αθλητισμού και τις χειρίστηκε η κυβέρνησή του. Δεν ήταν και λίγες και ήταν και πολύ ενδιαφέρουσες.
Θυμίζω ότι επί των ημερών της κυβέρνησής του υπήρξε η τοποθέτηση διοικούσας επιτροπής υπό τον Ιωάννη Δρόσο στην ΕΠΟ, χάρη σε μεθοδεύσεις του τότε υφυπουργού Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή, υπήρξε ο υποβιβασμός του Ολυμπιακού στο μπάσκετ που προέκυψε έπειτα από μια θυελλώδη συνεδρίαση στο γραφείο του υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Βασιλειάδη, υπήρξε η μεγάλη αλλαγή θέσεων της Ρένας Δούρου για το γήπεδο της ΑΕΚ (κόντρα μάλιστα στα θέλω του τότε αριστερού δημάρχου Νέας Φιλαδέλφειας Αρη Βασιλόπουλου) όταν αυτή εξελέγη περιφερειάρχης, υπήρξε η υπέρ του ΠΑΟΚ κυβερνητική παρέμβαση με τη διακοπή του πρωταθλήματος μετά την είσοδο του Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο στο ματς ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, υπήρξαν οι μεγάλοι καβγάδες με τον Γιάννη Αλαφούζο, του οποίου οι λογαριασμοί είχαν δεσμευτεί και άλλα πολλά.
Θα έχει ενδιαφέρον να ξέραμε πώς τα περιγράφει αυτά ο πρώην πρωθυπουργός, τι γνώμη έχει σήμερα κι αν φυσικά θυμάται εκείνο το καταπληκτικό που έλεγαν οι άνθρωποί του, ότι δηλαδή «ο Τσίπρας είναι Παναθηναϊκός στην Αθήνα και ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη».
Ενδιαφέρον
Η περίοδος της πρωθυπουργίας του Τσίπρα δεν ήταν ομοιογενής και στην αντιμετώπιση των αθλητικών μας: τον καιρό των ρήξεων, των καβγάδων (και των τραπεζωμάτων) του Κοντονή, διαδέχτηκε η αρκετά πιο ήπια περίοδος του Βασιλειάδη, που όπως πάντα θυμίζω αποκαλούνταν από πολλούς ποδοσφαιρικούς παράγοντες «Βαρσιλειάδης» γιατί έφερε το VAR. Θα διάβαζα με ενδιαφέρον τα γιατί αυτής της αλλαγής θέσεων, αλλά μου φαίνεται απίθανο να υπάρχουν τέτοιες αναφορές.
Ακόμα και για κάποιον που αυτοπροβάλλεται λίγο ως σούπερ ήρωας (αν κρίνω από τις προδημοσιεύσεις…) είναι πιο εύκολο να μιλάει για τον Τουσκ, τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Λαφαζάνη κ.λπ., παρά για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Μελισσανίδη, τον Γιαννακόπουλο, τους Αγγελόπουλους κ.ά. Σε τελική ανάλυση το να πεις μια ιστορία για τον Λαφαζάνη δεν θα σου βγει σε κακό: ακόμα κι αν είναι από τις δικές σου (δηλαδή όχι και τόσο ακριβής σύμφωνα με τον Λαφαζάνη…) δεν τρέχει και τίποτα. Το να πεις όμως μια ιστορία από τις δικές σου για κάποιον από αυτούς μπορεί να γίνει λόγος να τρέχεις και να μη φτάνεις…
Συναντήσεις
Κοιτάζοντας τη δραστηριότητα του Μαξίμου διαπίστωσα ότι ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε τις τελευταίες μέρες αρχικά με τον μόνιμο κάτοικο Αθήνας Νόβακ Τζόκοβιτς και στη συνέχεια με τον Ντέγιαν Μποντίρογκα. Με τον Νόλε συζήτησαν για τένις και με τον Μποντίρογκα για το Final 4 που θα γίνει στην Αθήνα. Αυτά πρέπει να βλέπει ο Τσίπρας και να θέλει να επιστρέψει στην πρωθυπουργία.
Αν ήταν τώρα θα είχε κάνει άνετα ένα υπουργικό συμβούλιο για να συζητηθεί ένα από τα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, δηλαδή η συνέντευξη Τύπου του Γιάννη Αλαφούζου. Για την οποία σίγουρα ο Τσίπρας θα είχε γνώμη: μέχρι και συζητήσεις για την αλλαγή ιδιοκτησίας του ΠΑΟ λέγεται ότι έκανε όταν ήταν πρωθυπουργός. Οσο το σκέφτομαι ίσως θα έπρεπε να γράψει του χρόνου ένα βιβλίο ειδικά και μόνο με αθλητικές ιστορίες που διαχειρίστηκε προβάλλοντας πάντα τη δική του αλήθεια. Και θα μπορούσε να το πει «Γουέμπλεϊ». Είναι πιο πιασάρικο από το «Ιθάκη»…
Πρέπει
Αφού πιάσαμε τα αθλητικά σήμερα δράττομαι της ευκαιρίας να αποχαιρετήσω έναν ωραίο κι αγνό ποδοσφαιρόφιλο, τον Αλέκο Φλαμπουράρη. Η αγάπη του για την ΑΕΚ υπήρξε πάντα αγνή και άδολη. Αν δημιουργήθηκε η Opap Arena, αυτό οφείλεται και στον Φλαμπουράρη: όχι τυχαία ο Δημήτρης Μελισσανίδης έλεγε πάντα για αυτόν τα καλύτερα. Πολύ καλά έκανε και η σημερινή διοίκηση της ΑΕΚ και τον αποχαιρέτησε τονίζοντας ότι η οικογένεια της Ενωσης θα τον ευχαριστεί πάντα και δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Ετσι πρέπει.