Η επέτειος του Πολυτεχνείου έδωσε για ακόμα μια φορά την ευκαιρία σε διάφορες και διάφορους να εκφράσουν τις απόψεις τους για ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της μεταπολεμικής ελληνικής ιστορίας. Ανάμεσά τους, υπήρξαν και κάποιοι που έζησαν «από μέσα» τα γεγονότα, κάποιοι, όπως ο υπογράφων, που ήταν πολύ μικροί τότε και πολλοί νεότεροι
Επειδή διάβασα τα σχόλια τόσο σε άρθρο μου στις 17/11/2025, όσο και στα άλλα σχετικά άρθρα του protothema.gr, αλλά και, κυρίως, σε σχόλια σχετικών συζητήσεων στο YouTube, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια τάση απαξίωσης των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973. Κάποιοι αμφισβητούν ακόμα και το ίδιο το Πολυτεχνείο (ευτυχώς υπάρχει το φιλμ των 35 δευτερολέπτων του Ολλανδού Άλμπερτ Κουράντ, που δείχνει το ΑΜΧ-30, με αρχηγό πληρώματος τον Υπίλαρχο Μιχαήλ Γουνελά, που πέθανε το 2017 και οδηγό τον στρατιώτη Σκευοφύλακα να εισβάλλει στο ΕΜΠ) ή το υποβαθμίζουν σε επίπεδο φοιτητικής σύγκρουσης σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο.
Έχω διαβάσει αρκετά για το Πολυτεχνείο και έτυχε κάποια συγγενικό μου πρόσωπα να βρίσκονται εντός του Ιδρύματος (δυστυχώς ο συγκεκριμένος έφυγε πρόωρα από τη ζωή) και άλλα εκτός. Οπότε νομίζω ότι μπορώ να γράψω κάτι περισσότερο από τη γνώμη μου, στηριγμένος και σε κάποιες μαρτυρίες.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια υπήρχε τεράστια διόγκωση του θέματος του Πολυτεχνείου. Ηρωοποιήθηκαν άνθρωποι, δόθηκαν στην εξέγερση χαρακτηρισμοί και χαρακτηριστικά που δεν ήταν απλώς υπερβολικοί αλλά εκτός πραγματικότητας, ενώ η ανάληψη κυβερνητικών θέσεων στη συνέχεια από κάποιους και κάποιες που πρωταγωνίστησαν στην εξέγερση οδήγησε σε απόψεις του τύπου «η γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε τη χώρα». Φυσικά και όσοι κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολιτευτικά έχουν ευθύνες για πολλά, αλλά να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Ας ρίξουν μια ματιά σε ταινίες, ακόμα και της δεκαετίας του ’80, όσοι ισχυρίζονται όλα αυτά και θα διαπιστώσουν ότι η Ελλάδα της εποχής εκείνης δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τη σημερινή. Φυσικά έγιναν και λάθη, φυσικά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, φυσικά και κάποιοι κυβερνώντες δεν κάθισαν ποτέ στο σκαμνί για όσα έκαναν ή δεν έκαναν. Άλλο αυτό και άλλο το τσουβάλιασμα στο ίδιο σακί… Και στατιστικά αν το δούμε, κάθε γενιά έχει κάποια άτομα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις…
Μεγάλο θέμα είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Εδώ έχει δημιουργηθεί μια τεράστια σύγχυση. Μέσα στο Πολυτεχνείο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν υπήρξαν νεκροί. Αρχικά υπήρχαν παντελώς διαφορετικές απόψεις. Για παράδειγμα, ο Υπίλαρχος Γουνελάς δικάστηκε με την κατηγορία της τριπλής ανθρωποκτονίας. Όπως έχει πει ο ίδιος σε συνέντευξή του, κάποιος κατέθεσε ότι σε ένα από τα αυτοκίνητα που βρίσκονταν πίσω από την πύλη του Πολυτεχνείου υπήρχαν τρία άτομα, τα οποία σκοτώθηκαν. Αυτό ήταν αναληθές. Η μόνη τραυματίας από την εισβολή του ΑΜΧ-30 ήταν η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου που χτυπήθηκε από ιπτάμενα κομμάτια διαλυμένων αυτοκινήτων. Ο Μιχαήλ Γουνελάς καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών, τελικά εξέτισε ποινή 13 μηνών, λόγω μείωσης από τον Άρειο Πάγο. Οι 24 ή 26 νεκροί, σύμφωνα με το πόρισμα Τσεβά και τα στοιχεία που συγκέντρωσε ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, όχι ως ιδιώτης, αλλά ως διευθυντής ερευνών, στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών έχασαν τη ζωή τους, κυρίως σε δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. Υπήρχαν και θύματα όπως ο μόλις 5,5 ετών Δημήτριος Θεοδωράς στου Ζωγράφου, όταν ενώ βάδιζε στον δρόμο με τη μητέρα του χτυπήθηκε από τα πυρά στρατιωτών που βρίσκονταν ακροβολισμένοι στον λόφο του Αγίου Θεράποντος. Δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανένας γι’ αυτό το ειδεχθές έγκλημα… Οι μόνοι που τιμωρήθηκαν ήταν ο Συνταγματάρχης, τότε, Νικόλαος Ντερτιλής (που έμεινε στη φυλακή ως το τέλος της ζωής του, το 2013) για τη δολοφονία του Μιχάλη Μυρογιάννη και ο «μακελάρης του ΟΤΕ» Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Λυμπέρης για τις δολοφονίες των νεαρών Μάρκου Καραμανή (23 ετών) και Αλέξη Σπαρτίδη (16 ετών).
Απ’ ό, τι φαίνεται, το Σάββατο 17 Νοεμβρίου η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Στρατιωτικοί, ακόμα και για λόγους επίδειξης, σκόπευαν και τραυμάτιζαν θανάσιμα αθώους πολίτες. Οι δε αστυνομικοί και χωροφύλακες επιδίδονταν με «ζήλο» και αγριότητα σε όποιον τολμούσε να πλησιάσει το ΕΜΠ. Συγγενικό μου πρόσωπο, ανήλικος τότε, πήγε στο κέντρο της Αθήνας μαζί με έναν συνομήλικο φίλο του. Δέχτηκαν αναίτια επίθεση από αστυνομικούς που έδειραν ανελέητα τον φίλο του συγγενή μου, ο οποίος πρόλαβε και απομακρύνθηκε. Ακόμα και ο ίδιος ο Αλμπέρ Κουράντ που βρισκόταν το βράδυ της 16-17 Νοεμβρίου 1973 με άλλους Ολλανδούς και Βέλγους συναδέλφους του (ο ίδιος είχε παντρευτεί Ελληνίδα) φιλοξένησαν στα δωμάτιά τους στο «Ακροπόλ Παλάς», ξενοδοχείο τότε, στη γωνία των οδών Πατησίων και Αβέρωφ, πολλούς τραυματίες και όχι μόνο, που κατέφυγαν εκεί από το Πολυτεχνείο. Να συμπληρώσω ότι εκτός από τους 26 (κατά τον Καλλιβρετάκη) νεκρούς και τους 1.103, τουλάχιστον, τραυματίες, συνελήφθησαν 716 άτομα τα οποία αναφέρονται ονομαστικά στο βιβλίο του Καλλιβρετάκη «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ».
Καλό είναι όσοι δεν την έχουν δει μέχρι σήμερα, να παρακολουθήσουν και τη συνέντευξη που πήρε ο Νίκος Μαστοράκης από κρατούμενους στο ΚΕΒΟΠ Χαϊδαρίου φοιτητές, στις 24/11/1973, κάτι που πάντως τον «σημάδεψε αρνητικά» στη μετέπειτα πορεία του.
Όσον αφορά αυτά που γράφτηκαν για το πόσο επηρέασε η εξέγερση του Πολυτεχνείου τις μετέπειτα εξελίξεις, κάποιοι μιλούν και γράφουν σαν να γνωρίζουν «από μέσα» τι έγινε. Ο Γ. Παπαδόπουλος είχε ενημερωθεί ότι ο Δ. Ιωαννίδης σκόπευε να τον ανατρέψει. Απάντησε σε αυτόν που του έδωσε την πληροφορία: «Ο Δημήτρης είναι Αρσακειάδα». Η «Αρσακειάδα» όχι μόνο ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, αλλά φέρει και τη βασική ευθύνη για την προδοσία της Κύπρου, την τουρκική εισβολή (όταν στις 20/7/1974 ενημερώθηκε για την τουρκική απόβαση είπε «μην ανησυχείτε, ασκήσεις κάνουν οι Τούρκοι») και την κατοχή του 1/3 της μαρτυρικής Μεγαλονήσου μέχρι σήμερα…
Να έρθω τώρα και σε μια ανάρτηση της κυρίας Αφροδίτης Λατινοπούλου με θέμα το Πολυτεχνείο. Αναφέρθηκε σε «6 μύθους», κατά την άποψή της, για το Πολυτεχνείο και ζήτησε να καταργηθεί ο εορτασμός του από τη δημόσια παιδεία. Διαβάζοντας τους «6 μύθους» (με 1.341 σχόλια!) στο protothema.gr και το σκεπτικό της κυρίας Λατινοπούλου, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό, το παλιό σουξέ του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, «Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια, όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν». Είναι δυνατόν αρχηγός ελληνικού πολιτικού κόμματος και νυν ευρωβουλευτής, που εκπροσωπεί την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και σε διεθνή φόρα (<φόρουμ), να γράφει ότι πρέπει να καταργηθεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου επειδή το κεφάλι που δήθεν συμβολίζει την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου απεικονίζει τον ιστορικό, στέλεχος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ Νίκο Σβορώνο(«μύθος» 6) ; Θα μπορούσε, με ομόφωνη απόφαση όλων των αρμοδίων για το θέμα, να τοποθετηθεί μια άλλη προτομή, ενός φοιτητή και μιας φοιτήτριας, ας πούμε. Όχι όμως να μην γιορτάζεται το Πολυτεχνείο γι’ αυτό τον λόγο. Η κυρία Λατινοπούλου είναι μόλις 34 ετών και φαίνεται ότι συνομήλικοί της είναι όσοι τη συμβουλεύουν. Επειδή («μύθος» 1) η Αριστερά προσπαθεί να οικειοποιηθεί το Πολυτεχνείο, επειδή («μύθος» 2) κάποιοι μιλούν για εκατοντάδες νεκρούς του Πολυτεχνείου (η κυρία Λατινοπούλου αναφέρεται και στην πασίγνωστη πλέον Ηλένια) και επειδή το άρμα μάχης έλιωσε 3-4 φοιτητές («μύθος» 3) που είναι όντως μύθοι, θα πρέπει να σταματήσει να γιορτάζεται η επέτειος του Πολυτεχνείου στη δημόσια παιδεία; Στην ιδιωτική θα μπορεί να συνεχίσει να εορτάζεται δηλαδή; Παράλληλα οι δάσκαλοι(όχι οι καθηγητές;) στον ελεύθερο χρόνο τους ( έχουν και ιδιαίτερα οι άνθρωποι κυρία Λατινοπούλου), προτείνει η ίδια να τη γιορτάζουν με τους μαθητές.
«Φωνή Λογικής» είναι αυτή ή «Θέατρο του Παραλόγου»; Επειδή κάποιοι γνωστοί και από την Εθνική Αντίσταση για παράδειγμα, προσπαθούν να οικειοποιηθούν τους αγώνες άλλων και επειδή κάποιοι έγραψαν ή ανέφεραν εξωφρενικά νούμερα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου ή ανύπαρκτα γεγονότα, όπως αυτό με το άρμα μάχης, θα πρέπει να σταματήσει να γιορτάζεται η επέτειος του Νοέμβρη του 1973 στα σχολεία;
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από τους φοιτητές. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της Νομικής. Χιλιάδες κόσμου συμπαραστάθηκε στους φοιτητές. Από το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου 1973 η κατάσταση αγρίεψε. Όπως δείχνει και ο κατάλογος των τραυματιών, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί δεν ήταν φοιτητές. Μέσα στο Πολυτεχνείο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός. Το ΑΜΧ-30 δεν σκότωσε κανένα φοιτητή. Το αν το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα, ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του δεν μπορούν να το απαντήσουν. Πρόκειται για ένα θέμα, στο οποίο σίγουρα εμπλέκονται πολύ περισσότεροι απ’ όσους νομίζουμε και γνωρίζουμε. Κλείνοντας, οι αμφισβητίες ας διαβάσουν την πραγματική ιστορία και ας ρωτήσουν κάποιον μεγαλύτερο που ήταν όντως στο Πολυτεχνείο, όχι που «λέει ότι ήταν» στο Πολυτεχνείο. Ορισμένοι άλλοι, μόνο κακό κάνουν με το να διογκώνουν τους αριθμούς των θυμάτων και να δίνουν υπερφυσικές διαστάσεις στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όσο για την κυρία Λατινοπούλου, ας συνεχίσει να ζει τον μύθο της στις Βρυξέλλες και ας αφήσει εμάς να ζήσουμε την πραγματικότητα στην Ελλάδα, όσο σκληρή κι αν είναι, όσο κι αν μας πληγώνει…
ΥΓ. Προς εκκολαπτόμενους δημοσιογράφους και δημοσιογραφούντες: ο Αρχηγός Πληρώματος(ΑΠΜΑ), δεν οδηγεί το άρμα, όπως διάβασα κατά κόρον, το καθοδηγεί, μέσω ενδοεπικοινωνίας με τον οδηγό. Το άρμα, το οδηγεί ο οδηγός του, με βάση οδηγίες που παίρνει από τον ΑΠΜΑ. Στο ΑΜΧ-30 του Πολυτεχνείου, που εκτίθεται πλέον στο ΚΕΤΘ Αυλώνα, εκτός από τον ΑΠΜΑ Γουνελά και τον οδηγό υπήρχαν δύο ακόμα στρατιώτες (πυροβολητής και γεμιστής)και ένας Ανθυπασπιστής, ως συνοδός εδάφους, κάτι εξαιρετικά σπάνιο.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
The post Οι αρνητές του Πολυτεχνείου και οι «μύθοι» της Αφροδίτης appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.