Η δύσκολη, αλλά δίκαιη νίκη της ΑΕΚ απέναντι στον Αρη με 1-0 μας δίνει την Κυριακή ένα μεγάλο ματς: το Παναθηναϊκός – ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου. Αν η ΑΕΚ δεν είχε κερδίσει τον Αρη, το κυριακάτικο ντέρμπι θα ήταν για την ίδια πολύ πιο δύσκολο. Διότι αυτές οι νίκες με 1-0, που είναι έξι στο πρωτάθλημα (και συνολικά εννέα στη σεζόν), δεν δημιουργούν ενθουσιασμό. Απλά βοηθάνε ώστε ένα είδος κριτικής που υπάρχει για τον κόουτς Νίκολιτς υπογείως να μεγαλώνει, αλλά δημοσίως να μην εκφράζεται. Το βρίσκω κομμάτι άδικο γιατί νομίζω ότι ο Σέρβος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί.
Του προπονητή
Ο Νίκολιτς μας είπε ήδη από το περασμένο καλοκαίρι ότι αγαπάει τις νίκες με σκορ 1-0. Το καταλαβαίνω γιατί. Είναι νίκες του προπονητή. Μαρτυρούν πως υπάρχει προσοχή στα μετόπισθεν και υπομονή στην επίθεση. Η ΑΕΚ, όπως παίζει, θα έπρεπε να κερδίζει 1-0 τους μεγάλους στα ντέρμπι. Το παιχνίδι της είναι μετρημένο περισσότερο και από συντηρητικό. Κι όμως παραδόξως η ΑΕΚ κερδίζει έτσι τις ομάδες του χεριού της, τις οποίες ακυρώνει και τις πιέζει (όχι με τις καλύτερες ιδέες επιθετικά…) ενώ μέχρι τώρα μπλέκει στα ντέρμπι, εκεί δηλαδή που το είδος του παιχνιδιού της θα έπρεπε να της δίνει καλά αποτελέσματα! Σε πολλούς αυτό που συμβαίνει με τον Νίκολιτς συνέβαινε παλιά με τον Φερνάντο Σάντος και τις ομάδες του, αλλά δεν είναι ακριβής η παρομοίωση. Η ΑΕΚ του Νίκολιτς είναι συνήθως πιο θεαματική από την ΑΕΚ του Σάντος ή και από τον ΠΑΟΚ του Σάντος κάποτε. Δέχεται κάποιες ευκαιρίες παραπάνω (ο Αρης την Κυριακή στο πρώτο ημίχρονο είχε σουτ στο δοκάρι με τον Παναγίδη) και δημιουργεί και περισσότερες τελικές σίγουρα. Αν σε κάτι μοιάζει με τις ομάδες του Σάντος είναι ότι τα παιχνίδια της μοιάζουν όμοια, όπως όμοια έμοιαζαν κάποτε τα ματς των ομάδων του αγαπητού Φερνάντο. Αλλά άλλα είναι τα ματς της εφετινής ΑΕbΚ κι άλλα τα ματς του Σάντος. Η ΑΕΚ κυρίως δυσκολεύεται να βρει γκολ απέναντι σε ομάδες που την περιμένουν. Οι χαμένες της ευκαιρίες είναι συνήθως ο λόγος των 1-0 κι όχι κάποιου τύπου υπερβολικά συντηρητικού παιχνιδιού. Για αυτό και λέω ότι ο προπονητής της αδικείται.
Τρόπος
Στην περίπτωση της ΑΕΚ νομίζω πως η ομοιότητα των παιχνιδιών που δίνει έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που οι αντίπαλοί της την αντιμετωπίζουν. Οι πολλές χαμένες της ευκαιρίες δημιουργούν μια βεβαιότητα ότι έχει μια δυσκολία στο να σκοράρει. Αυτό οδηγεί πολλούς προπονητές στο συμπέρασμα ότι αν η ομάδα τους την ΑΕΚ απλά την περιμένει αρκεί για να κάνει και αποτέλεσμα. Ο Βόλος, ο Παναιτωλικός, ο Αστέρας Τρίπολης, ο ΟΦΗ και ο Αρης – εν μέρει και ο Λεβαδειακός, ακολούθησαν την ίδια τακτική: απλά περίμεναν ότι η Ενωση δεν θα βρει γκολ. Οι παίκτες της ΑΕΚ απέναντι σε αυτό έχουν απάντηση: πιέζουν και δεν παρατάνε την προσπάθεια – συχνά βοηθά κι ο Νίκολιτς με τις αλλαγές του. Ο σέρβος προπονητής είναι σαν κάθε φορά να ψάχνει τον ήρωα της βραδιάς, αυτόν που με μια ενέργεια θα ξεκλειδώσει την αντίπαλη άμυνα. Και συχνά τον βρίσκει: την Κυριακή π.χ. πιο πολύ και από τον σκόρερ Ζίνι ο ρόλος του σωτήρα ήταν του Μάνταλου. Κακώς δεν του αναγνωρίζεται του Σέρβου ότι βοηθά την ομάδα.
Καλύτερους
Αν η ΑΕΚ έχει ένα πρόβλημα δεν είναι οι νίκες της με αυτά τα στριφνά 1-0 (που κανείς δεν υπερασπίζεται γιατί ειδικά σε όσους πάνε στο γήπεδο και πληρώνουν εισιτήρια δεν πολυαρέσουν). Το πρόβλημα μέχρι τώρα είναι ότι όταν ο αντίπαλος την πιέζει δεν κρατά το μηδέν. Της έχει συμβεί σε ευρωπαϊκά ματς αλλά και στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Ο κόσμος περιμένει το ματς με τον Παναθηναϊκό (αυτό με τη Φιορεντίνα την Πέμπτη είναι άλλης δυσκολίας) για να διαπιστώσει αν υπάρχει πρόοδος. Στις νίκες με 1-0 βλέπει στασιμότητα. Και οι δηλώσεις του Νίκολιτς, που συχνά υπερασπίζεται αυτές τις νίκες λέγοντας διαρκώς ότι είναι σημαντικές, δεν ακούγονται ωραίες. Ο κόουτς είναι σαν να λέει πως η ομάδα του δεν μπορεί τίποτα το καλύτερο τη δεδομένη στιγμή. Μάλιστα υπόσχεται καλύτερο ποδόσφαιρο μόνο αν τον Ιανουάριο η διοίκηση αγοράσει καλύτερους επιθετικούς. Μόνο που μέχρι τότε η ΑΕΚ έχει μπροστά της δύσκολα ματς πολλά.
Χιμένεθ
Αν πάντως οι γκρίνιες για τον Νίκολιτς είναι υπόγειες δεν ισχύει το ίδιο και για τον προπονητή του Αρη Μανόλο Χιμένεθ. Στη διοίκηση του Αρη δεν άρεσαν οι όρκοι αγάπης του Χιμένεθ για την ΑΕΚ και τους οπαδούς της την Κυριακή. Αλλά δεν άρεσε πολύ περισσότερο και ο τρόπος που ο Αρης αγωνίστηκε: σε σχέση με όσα η ομάδα είχε κάνει στα δύσκολα παιγνίδια με τον ΠΑΟ στο Βικελίδης και τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη η εμφάνιση ήταν πισωγύρισμα. Ο Χιμένεθ μίλησε για αξιοπρεπή ήττα – η διοίκηση του Αρη είναι δύσκολο αυτό να το αποδεχτεί, όταν μάλιστα οι αποδοκιμασίες στο πρόσωπο του ιδιοκτήτη Θόδωρου Καρυπίδη στα εντός έδρας ματς είναι πολλές. Ο Καρυπίδης μπορεί να αντέξει πολλά, όχι όμως και να χρεώνεται τις φοβίες του Χιμένεθ. Και επειδή οι φήμες ότι έχει βρεθεί αγοραστής δίνουν και παίρνουν και μεγαλώνουν τον εκνευρισμό δεν βλέπω τον Χιμένεθ να μακροημερεύει. Ακούγεται ότι η συνέχεια της συνεργασίας του με τον Αρη θα κριθεί στο ματς με την ΑΕΛ την επόμενη αγωνιστική. Εγώ λέω ότι για τον Ισπανό δεν θα είναι απλό να βγάλει την εβδομάδα.
Λάθη
Στον Αρη έχουν γίνει ουκ ολίγα λάθη από την αρχή της περιόδου. Εχει προκύψει μια ομάδα την ευθύνη της διαμόρφωσης της οποίας μοιάζει να μην έχει κάνεις: δημιουργήθηκε με την καταστροφική λογική του ας φέρει ο καθένας υπεύθυνος όποιον θέλει – ήρθαν παίκτες γιατί τους ήθελε ο προπονητής, άλλοι γιατί τους διάλεξε ο τεχνικός διευθυντής, άλλοι γιατί φαινόταν στη διοίκηση ευκαιρίες. Κάπως έτσι έγιναν 18 μεταγραφές και ο Χιμένεθ λέει ότι θέλει να γίνουν άλλες τέσσερις τουλάχιστον! Αλλά υπάρχει και αρκετή κακοδαιμονία. Ο Αλφαρελά χτύπησε άσχημα την Κυριακή πατώντας τον Μουκουντί. Είχε ξαναχτυπήσει στην πρώτη προπόνηση που έκανε με την ομάδα! Τον δε Πέρεθ τον έχασαν για καιρό, γιατί τον δάγκωσε σκύλος ενώ ο Δώνης δεν λέει να ξεπεράσει το πρόβλημά του. Ενα ευχέλαιο ίσως είναι περισσότερο απαραίτητο από ένα νέο προπονητή…