Παλιά οι αθλητικογράφοι, ακριβώς γιατί αγαπούσαν τα σπορ και τις συγκινήσεις τους πιο πολύ από τους τωρινούς, όταν προέκυπτε στην Ελλάδα ένα ματς με συγκινήσεις ανάλογες με αυτές που είχε το Ολυμπιακός – Ρεάλ Μαδρίτης (3-4) που είδαμε την Τετάρτη στο Γ. Καραϊσκάκης το αποκαλούσαν «διαφήμιση του ποδοσφαίρου».
Τώρα δεν χρησιμοποιούμε τέτοιους όρους. Κι όμως δεν υπάρχει καλύτερος για να περιγράψει κανείς εν συντομία αυτό το ματς. Που είχε τα πάντα. Διακύμανση του σκορ αξιοζήλευτη. Τεράστιες προσωπικότητες στο γήπεδο. Μια εντυπωσιακή αρχή του Ολυμπιακού. Μια επιστροφή της Ρεάλ Μαδρίτης που μεταξύ 20′ και 35′ έπαιξε ποδόσφαιρο πέρα από τα συνηθισμένα. Και μια εντυπωσιακή κατάθεση ψυχής των παικτών του πρωταθλητή Ελλάδος στο τέλος. Κι όπως πάντα συμβαίνει έπειτα από τέτοια ματς και πολλές απορίες για το αν η έκβασή του θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Ένσταση
Οι μη θαυμαστές του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ επισημαίνουν πως δεν είναι πολύ λογικό να αντιμετωπίζει κανείς ένα ματς κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης σαν να είναι ένα παιχνίδι όπως όλα – σαν να πρόκειται για ματς του ελληνικού πρωταθλήματος π.χ. Ο κόουτς του Ολυμπιακού αυτή την ένσταση δεν θα την καταλάβαινε: για τον Βάσκο δεν έχει σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος (ακριβώς γιατί τους αντιπάλους τους σέβεται όλους…) αλλά πώς παίζει η ομάδα του.
Αν λέγαμε στον Μεντιλίμπαρ πως ο Ολυμπιακός κόντρα στη Ρεάλ έπρεπε να παίξει με άλλον τρόπο από αυτόν που αγωνίζεται στην Ελλάδα, θα απαντούσε πως το θέμα δεν είναι ο τρόπος αλλά η ένταση του παιχνιδιού: ο Βάσκος πιστεύει ότι το πώς υπηρετείς τον τρόπο του παιχνιδιού είναι κάτι σημαντικότερο από τον όποιο τρόπο. Θέλει οι παίκτες του να παίζουν πάντα καλά. Και για αυτό όταν αυτό δεν το βλέπει στο πρωτάθλημα γκρινιάζει.
Γιατί μολονότι γνωρίζει πως όλοι στο Τσάμπιονς Λιγκ θα δώσουν κάτι παραπάνω, αυτό που θέλει είναι περφεξιονισμό και αρτιότητα και όχι προσαρμογή στις συνθήκες. Το ξεκίνημα του ματς του Ολυμπιακού με τη Βασίλισσα είναι το ποδόσφαιρο που θέλει να βλέπει: θέλει η ομάδα του να αγγίζει το άριστα πιστεύοντας πως αν το κάνει το ποιον έχει απέναντι δεν έχει σημασία.
Βέβαια όταν απέναντι υπάρχουν ο Εμπαπέ και ο Βινίσιους η πίεση στην αντίπαλη περιοχή και η άμυνα ψηλά μπορεί να αποδειχθούν επιλογές δύσκολα εφαρμόσιμες, αλλά για τον Μεντιλίμπαρ μόνο αυτές αποδίδουν. Στο επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν απέναντί σου έχεις θηρία, αν απλά περιμένεις θα σε κατασπαράξουν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός δεν άντεξε στην πίεση της PSV μολονότι ήταν οργανωμένος στην άμυνα και πολύ καλός. Πώς θα άντεχε απέναντι στη Ρεάλ αν δεν την πίεζε κι ο ίδιος;
Άλλαξε
Από τα χρόνια που ο Ρεχάγκελ ή ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ή ο Σάντος κ.λπ. μπορούσαν να πάρουν αποτελέσματα με ομάδες που περίμεναν οργανωμένα κι έπαιζαν άμυνα με την ψυχή τους απέναντι σε μεγαθήρια, το ποδόσφαιρο άλλαξε πολύ. Πιθανότατα θα μπορούσε να υπάρχει ένα καλύτερο σχέδιο αντιμετώπισης του Βινίσιους – να έπαιζαν μαζί ο Ροντινέι και ο Κοστίνια. Ισως ο Ολυμπιακός να ήταν πιο μαχητικός αν είχε στην ενδεκάδα του από την αρχή τον Εσε. Αλλά το να πιστεύει κανείς πως αυτές οι κινήσεις θα αρκούσαν για να πάρει αποτέλεσμα ο πρωταθλητής από τη Ρεάλ είναι κάτι σαν παγκόσμιο ρεκόρ αισιοδοξίας.
Ο Εμπαπέ έχει πετύχει 64 γκολ σε 92 παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ με τρεις διαφορετικές ομάδες. Ο Βινίσιους δικαίως γκρινιάζει γιατί δεν έχει κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα: έχει κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ ως πρωταγωνιστής. Ο Ολυμπιακός όντως έπρεπε να είναι ακόμα πιο προσεχτικός στις λεπτομέρειες: να αξιοποιήσει ακόμα καλύτερα τις ευκαιρίες του, να αμυνθεί πιο δυνατά, να πιέσει και στη μεσαία γραμμή όσο πίεζε τη Ρεάλ στην άμυνά της. Αλλά δεν υπάρχει μια τακτική που θα μπορούσε να φρενάρει τη Βασίλισσα. Αλλιώς θα την ακολουθούσαν όλοι και θα την κέρδιζαν.
Μπράβο
Ο Ολυμπιακός έδειξε απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης ότι είναι ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά για να διακριθεί στη διοργάνωση και να ελπίζει σε πορείες και θριάμβους πρέπει σε αυτή να παίρνει μέρος κάθε χρόνο, όπως η Βασίλισσα. Οταν για να αντιμετωπίσει μια τέτοια ομάδα (αλλά και την Αρσεναλ και την Μπαρτσελόνα κ.λπ.) πρέπει να κάνει υπερβάσεις, δεν είναι δεδομένο ότι αυτές θα του δώσουν και νίκες και βαθμούς. Εξασφαλίζουν πάντα πολλά μπράβο βέβαια. Και κάνουν τον κόσμο να γεμίζει το Γ. Καραϊσκάκης με τη βεβαιότητα πως θα δει μια ομάδα που θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Πράγμα που δεν είναι και λίγο.
Θάρρος
Το να αντιμετωπίζεις τη Ρεάλ Μαδρίτης στα ίσια θέλει θάρρος. Το θάρρος είναι για τον Μεντιλίμπαρ ο μόνος τρόπος για να μικρύνεις τη δεδομένη διαφορά ποιότητας που σε χωρίζει από αυτές τις ομάδες. Φυσικά χρειάζονται και αντοχές, και δύναμη και τρέξιμο και τύχη. Αλλά αν δεν έχεις το θάρρος να παίξεις (ακόμα και με κίνδυνο να συντριβείς), απλά δεν είσαι ομάδα για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Μεντιλίμπαρ θέλει έναν Ολυμπιακό που σε αυτή τη διοργάνωση να μοιάζει συμβατός κι όχι παράταιρος. Ακόμα κι αν διαφωνείς με τις επιλογές του δεν μπορείς να μη σέβεσαι τη γενναιοψυχία του.
Αγρίνιο
Το σκληρό ματς με τη Ρεάλ γέμισε τον Ολυμπιακό με παίκτες αμφίβολους για το ματς της Κυριακής με τον Παναιτωλικό. Πιθανότατα ο πρωταθλητής θα πάει στο Αγρίνιο με τους Ποντένσε, Πιρόλα, Τσικίνιο, Γκαρθία στα πιτς. Θα χρειαστούν παίκτες όπως ο Στρεφέτσα, ο Μπιανκόν, ο Νασιμέντο, ίσως ο Καμπελά, ίσως ο Γιαζίτζι: τίποτα δεν θα είναι απλό. Το Τσάμπιονς Λιγκ σού δίνει τη δυνατότητα να γίνεις πρωταγωνιστής στο πιο αστραφτερό παλκοσένικο και να ακούς προσωπικότητες όπως ο Εμπαπέ κι ο Τσάμπι Αλόνσο να σου πλέκουν το εγκώμιο.
Αλλά την ίδια στιγμή η συμμετοχή σε αυτό δυσκολεύει πολύ τη σεζόν σου: ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ θα κοιτάζουν το ματς του πρωτοπόρου στο Αγρίνιο περιμένοντας το στραβοπάτημά του καθώς ο γηπεδούχος Παναιτωλικός είναι και σε καλή κατάσταση. Βέβαια κι αυτοί έχουν τα προβλήματά τους. Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ παίζουν αντιμέτωποι: δεν γίνεται να κερδίσουν και οι δύο. Κι ο ΠΑΟΚ πάει στη Λιβαδειά όπου ναι μεν έχει καλή παράδοση, πλην όμως ο φετινός Λεβαδειακός δεν είναι «παίξε-γέλασε».