Ο θεμελιώδης νόμος του Μέρφι λέει πως «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Και στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός είδε τον νόμο αυτό να ξεδιπλώνεται μπροστά του σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια. Το ντέρμπι στραβοκύλησε από νωρίς, σαν μια ιστορία που είχε αποφασίσει από μόνη της το τέλος της, πριν καν γραφτεί.
Η αρχή έγινε με την τακτική προσέγγιση του Ράφα Μπενίτεθ: η τριάδα στην άμυνα δεν βρήκε ποτέ ισορροπία, ο κουρασμένος Καλάμπρια φάνηκε ξένος στο δεξί φτερό, ενώ η επιλογή να τοποθετηθεί ο Μπακασέτας πίσω από τον Σφιντέρσκι σε ένα υβριδικό ρόλο, έμοιαζε περισσότερο με πείραμα παρά με λύση. Αυτές οι αποφάσεις άνοιξαν την πόρτα για την πρώτη ζημιά. Το γκολ της ΑΕΚ ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας λανθασμένης αφετηρίας.
Ακολούθησε η δεύτερη πράξη: το άστοχο πέναλτι του Σφιντέρσκι, το δεύτερο χαμένο φέτος από τον Πολωνό, και λίγο αργότερα η αργοπορημένη αντίδραση του Τουμπά που «χάρισε» στους φιλοξενούμενους και δεύτερο τέρμα. Κι εκεί που φάνηκε πως το βράδυ δεν μπορούσε να γίνει πιο δύσκολο, ήρθε η αποβολή του Αλγερινού κεντρικού αμυντικού να μετατρέψει την προσπάθεια των συμπαικτών του σε σχεδόν αβάσταχτο φορτίο.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό το χάος, ο Παναθηναϊκός βρήκε τρόπο να σηκωθεί και να σταθεί στα πόδια του. Έδειξε ψυχικό σθένος, βρήκε γκολ, άγγιξε ακόμα και την ανατροπή στο ντέρμπι. Αν δεν είχε μεσολαβήσει εκείνο το ανεξήγητο βραχυκύκλωμα στα γουόκι τόκι του Πάλμερ-Μπράουν και του Ντραγκόφσκι, ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί αλλιώς. Ίσως ο Παναθηναϊκός να μην έφευγε ηττημένος από τη Λεωφόρο.
Όμως στο τέλος, το μοτίβο ήταν κοινό: λάθη. Λάθη του προπονητή στην ανάγνωση του αγώνα, στις επιλογές και στην καθυστερημένη αντίδραση του δεύτερου μέρους. Λάθη παικτών, ατομικά και καθοριστικά που οδήγησαν τους Πράσινους στην ήττα και άφησαν τον Παναθηναϊκό να κοιτάζει πλέον την κορυφή από το -13, έστω και με ένα παιχνίδι λιγότερο.
Ήταν μια νύχτα στην οποία κάθε μικρή ρωγμή έγινε χάσμα και κάθε απόφαση, σωστή ή λανθασμένη, έγειρε τον ζυγό προς το σκοτάδι. Σαν να ήταν όλα προδιαγεγραμμένα από τον ίδιο τον νόμο του Μέρφι.