H γνωριμία μου με την κ. Ματίνα Παναγιωτοπούλου έγινε το Δεκέμβρη του 1984, όταν προσελήφθην στο προσωπικό του Νέου Κόσμου στο Τμήμα Διαφημίσεων.
Από τις πρώτες μέρες είχα διαπιστώσει ότι έχαιρε του σεβασμού και της εκτίμησης όχι μόνο των διευθυντών μας αλλά και του προσωπικού. Επιπλέον ήταν και κινητή εγκυκλοπαίδεια. Η ετικέτα ήταν δικής μου επινόησης. Γιατί απλούστατα, όταν «σκαλώναμε» κάπου, η Ματίνα ήταν εκεί για βοήθεια.
Σήμερα δίνουμε βήμα στην Ματίνα να μιλήσει για την 45χρονη πορεία της στις εφημερίδες, τα δύσκολα χρόνια της λινοτυπικής και αργότερα όταν οι σελίδες ετοιμάζονταν με το χέρι, για να φτάσουμε στην σημερινή, με την τελευταίου τύπου τεχνολογία ηλεκτρονικής της μορφής.
«Πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ξεφυλλίζω με νοσταλγία σελίδες από το πολυγραφότατο βιβλίο της ζωής μου. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Είναι ένα ταξίδι 88 ετών, γεμάτο εμπειρίες από την πατρίδα και δίπλα στον σύντροφό μου Αλέκο, που με ευγνωμοσύνη ομολογώ, ότι με οδήγησε σιγά σιγά στην Ιθάκη μου», θα πει.
Η Ματίνα κατάγεται από το Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα του τότε νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Οι γονείς της έχουν ρίζες στο Λεωνίδιο του νομού Κυνουρίας. Ήταν μια πολυμελής οικογένεια. Έξη κορίτσια και ένα αγόρι!
Ο πατέρας της Μιχάλης, μετανάστης στην Αμερική από την τρυφερή ηλικία των 13 ετών, επέστρεψε στην Ελλάδα και στα 44, παντρεύτηκε την 18χρονη τότε μητέρα της Μαρίκα.
Μετά τις Γυμνασιακές της σπουδές, εργάστηκε για ένα καλοκαίρι στο ξενοδοχείο «Μπούρτζι». Κατεβαίνοντας στον Πειραιά, έμαθε γραφομηχανή. Αυτή η γνώση μαζί με την καλή ορθογραφία που ήξερε, της άνοιξαν πόρτες. Όπως στο γνωστό εργοστάσιο κονσερβοποιίας ΚΥΚΝΟΣ, όπου εργάστηκα τρία χρόνια.
Η γνωριμία της, μέσω φωτογραφίας, με τον αείμνηστο Αλέκο Παναγιωτόπουλο από την Καρυά Αργολίδας και η πρόταση γάμου, άνοιξε το δρόμο για την Αυστραλία.
«Τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους. Βλέπετε από μικρή, το «εξωτερικό», μού φάνταζε σαν άπιαστο όνειρο. Το άγνωστο με μαγνήτιζε και λόγω του μπαμπά μου που είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική, διψούσα πάντα να το ζήσω», θυμάται.
Ανέμελη κοπελίτσα λοιπόν μόλις 23 ετών, μετά από το υπερπόντιο ταξίδι με το υπερωκεάνιο «Aurelia», βρέθηκε την 1η του Μάη του 1959 σε αυτή την αχανή ήπειρο. Στο λιμάνι, την υποδέχτηκαν ο Αλέκος με τα ξαδέλφια του, που την οδήγησαν στο σπίτι τους στο East Prahran.
«Θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Εκκλησιαστήκαμε στον Ευαγγελισμό και ανήμερα του Πάσχα, γιορτάσαμε την μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης με τα ξαδέλφια του Αλέκου, στην αυλή του σπιτιού μας», εξηγεί.
Η Ματίνα διευκρινίζει ότι ο θρησκευτικός γάμος, έγινε στις 16 Αυγούστου του ίδιου έτους, στον Άγιο Γεώργιο στο Κάρλτον, με λιγοστούς συγγενείς και φίλους.
«Θυμάμαι ακόμα τον αποχαιρετισμό με τους δικούς μου στο λιμάνι και δακρύζω. Μεγάλη η απόφαση. Αυτό όμως από μόνο του, αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου», λέει με νοσταλγία.
Τα χρόνια κυλούσαν πλέκοντας ένα στεφάνι από χαρές και λύπες. Εκείνο όμως που μέχρι τώρα άφησε μια μεγάλη πληγή στην ψυχή της, ήταν η συγκατοίκηση.
«Σε εκείνο το σπίτι, ζούσαμε οικογένειες και εργένηδες 15 άτομα, που μοιραζόμασταν μόνο 2 κουζίνες. Αν μπορούσα να μεταφέρω τα συναισθήματά μου στον καμβά, θα τα ζωγράφιζα με τα πιο θαμπά χρώματα. Μόνο αυτοί που έζησαν παρόμοιες καταστάσεις μπορούν να με νιώσουν…», προσθέτει
Ο ΑΝΔΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ
ΧΩΡΟΣ ΤΗΣ ΛΙΝΟΤΥΠΙΚΗΣ
Ωστόσο η γέννηση της θυγατέρα τους Σιάννας και αργότερα του Παναγιώτη, άρχισαν να δίνουν νόημα στη ζωή της. Παράλληλα και τα καλά Ελληνικά και ειδικότερα η ορθογραφία και η ταχύτητα στην γραφομηχανή, της άνοιξαν πόρτες εργασίας.
Έτσι η κυρία Ματίνα, σύντομα, κατάφερε και μπήκε στον κλάδο της Λινοτυπικής, που ας σημειωθεί μέχρι τότε, ήταν μια ανδροκρατούμενη δουλειά.
«Στην ουσία εκπαιδεύτηκα ως λινοτύπης και τυπογράφος στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» των αείμνηστων Λίλλη και Τόλλη στο ιδιόκτητο τυπογραφείο του Πέτρου Πετράνη και αργότερα στην εφημερίδα «ΠΥΡΣΟΣ» των αείμνηστων Μιχάλη Μιχαηλίδη και Χαρίλαου Παύλου. Δύσκολες εποχές τότε. Όπως δύσκολη, απαιτητική, υπεύθυνη και συχνά ανθυγιεινή και η δουλειά. Να φανταστείτε ότι εκτός από τη δακτυλογράφηση, δίπλωνα εφημερίδες και έκανα και γενικές εργασίες Γραφείου».
Το 1962 αποτελεί σταθμό για την Ματίνα, γιατί προσελήφθην στην εφημερίδα μας. Η πρόταση τής είχε γίνει από τον αείμνηστο εκδότη μας Τάκη Γκόγκο, ο οποίος φάνηκε να ήταν καλά πληροφορημένος για τις καλές επιδόσεις της στα τυπογραφικά.
Σημειώνεται ότι τον Αύγουστο του 1995, στο Συμπόσιο Προφορικής Ιστορίας του Τμήματος Ελληνικών του πανεπιστημίου R.M.I.T που οργάνωσε ο επικεφαλής κ. Μίμης Σοφοκλέους και που ήταν αφιερωμένο στα ΜΜΕ και στα Τυπογραφεία, η κυρία Ματίνα ήταν ανάμεσα στους ομιλητές.
Μέρος της ομιλίας της είναι και τα παρακάτω: «Επί δυο εκατονταετηρίδες η τυπογραφία στην Αυστραλία γινόταν με τη λινοτυπική μηχανή. Τα μέταλλα, τα μελάνια και η έλλειψη εξαερισμού, έκαναν την ατμόσφαιρα ανθυγιεινή και ο μόλυβδος έθετε σε κίνδυνο την υγεία μας. Επίσης, το τύπωμα στο πιεστήριο των τυπογραφικών εργασιών στο ποδοκίνητο πιεστήριο, ήθελε λάδωμα, γρασάρισμα και μεθοδικότητα, γιατί περίμενε πολλή δουλειά. Μιλάμε για τις 10ετίες που «οι νύφες» έφταναν καραβιές στην Μελβούρνη και τα προσκλητήρια γάμων και βαπτίσεων είχαν την πρώτη ζήτηση».
Άξιο αναφοράς, το γεγονός ότι η Ματίνα, ήταν η μοναδική γυναίκα λινοτύπης, διότι διά Νόμου, το υπουργείο Εργασίας είχε απαγορεύσει από το 1936 σε γυναίκες να εξασκούν το επάγγελμα.
Γύρω στο 1977, με την τεχνολογία να μπαίνει δυναμικά στη ζωή μας, η λινοτυπική μετακόμισε στις αποθήκες των Τυπογραφείων, για να καταλήξει στα σιδεράδικα για ένα κομμάτι ψωμί.
Ωστόσο η Ματίνα, καθώς και πολλοί συνάδελφοι της, ακολουθώντας το δρόμο της ανάπτυξης και της τεχνολογίας, εκπαιδεύτηκαν σιγά-σιγά στις μηχανές φωτοσύνθεσης, typesetting και γραφίστα.
«Για μένα ήταν και παραμένει μια ενδιαφέρουσα εργασία. Σημειώνω ότι αρκετοί που εργάζονταν τότε στα ΜΜΕ, ήταν επαγγελματίες από την Ελλάδα. Οι περισσότεροι όμως μάθαμε τη δουλειά διδάσκοντας ο ένας τον άλλο. Μόνο που κατά το δάσκαλο… και ο μαθητής», λέει χαριτολογώντας.
Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Η Ματίνα, εξομολογείται ότι Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ήταν γι’ αυτή ένα μεγάλο σχολείο. Τρέφει μεγάλο σεβασμό στην εφημερίδα που για 45 χρόνια αναδείχτηκε θεσμός στα παροικιακά δρώμενα, ανάστησε γενιές και κρατά ψηλά τη σημαία της ενημέρωσης. Είναι περήφανη που μπόρεσε και έβαλα ένα λιθαράκι και για την συμμετοχή της γενικότερα.
Ιδιαίτερη μνεία κάνει και στον αείμνηστο συνάδελφό της Γιώργο Πάρνο, και, θεωρεί ότι είναι από τους λίγους λινοτύπες που δεθήκανε με τη Γραφή και την Ιστορία της εφημερίδας.
«Ήταν όμως και η δεύτερη αγαπημένη μου οικογένεια. Στα 45 χρόνια που εργάστηκα, έχω πολλά να θυμάμαι. Αισθάνομαι χαρά και ικανοποίηση που κέρδισα την εκτίμηση, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των διευθυντών μου Τάκη Γκόγκου, Νόντα Πεζάρου, Χρήστου Μουρίκη και Σωτήρη Χατζημανώλη και έκανα φιλίες με συναδέλφους που μας κρατούν δεμένους μέχρι σήμερα», λέει με το χαμόγελο της ικανοποίησης.
Παράλληλα συμμετείχα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αυστραλοελληνικού Πολιτιστικού Συνδέσμου.
Στο μεταξύ μεγάλωσε και η οικογένεια. Ο Παναγιώτης με σπουδές στην Ψυχολογία στα Σπορ με το γάμο του με την Jenny, τους χάρισαν τρεις λεβέντες, τρεις Παναγιωτοπουλέους και τρία δισέγγονα.
Ιδιαίτερη η χαρά της για τις επιτεύξεις της θυγατέρας της Σιάννας, η οποία από τη θέση της Δρ. Φαρμακολογίας, εργάστηκε για χρόνια στην νοσοκομειακή έρευνα φαρμάκων στο νοσοκομείο Austin Health.
«Αισθάνομαι τυχερή, γιατί μπόρεσα και πραγματοποίησα αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Μαζί με τον σύζυγό μου, καταφέραμε και κτίσαμε ένα σπίτι, πολύ κοντά στο πατρικό. Μια ζεστή και φιλόξενη φωλιά για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας, ώστε οσάκις επισκέπτονται την γενέτειρα να τους θυμίζουν τις ρίζες τους», θα πει.
Από τον Οκτώβρη του 2012 η Ματίνα βρίσκεται «εν αποστρατεία». Ωστόσο εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο και παρακολούθησε μαθήματα Αγγλικών τρίτης Ηλικίας, σ’ ένα κάμπους στο Templestowe.
«Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να καλυτερεύσω τα Αγγλικά μου. Τόσα χρόνια με τα Ελληνικά, ξέχασα κι αυτά που ήξερα», εξομολογείται.
Σήμερα, γυρίζοντας το ρολόι πίσω, αισθάνεται ικανοποίηση γι’ αυτά που έζησε και αυτά που δημιούργησε με το σύζυγό της.
Η Ματίνα λατρεύει την ελληνική μουσική. Εμείς οι συνάδελφοι που γνωρίζαμε την τεράστια συλλογή από κασέτες και CDs που είχε στα συρτάρια της, την αποκαλούσαμε «Ραδιοφωνικός Σταθμός Ματίνα». Αγαπημένος της τραγουδιστής ήταν και παραμένει ο Γιώργος Νταλάρας με «το πουκάμισο το θαλασσί» η πρώτη της προτίμηση.
ΕΝΑ ΣΤΕΦΑΝΙ
ΑΠΟ ΧΑΡΜΟΛΥΠΕΣ
Δυστυχώς, στις 17 του Οκτώβρη του 2024, η μοίρα της έστησε ένα άσχημο παιγνίδι. Χωρίς καμμιά ένδειξη ή προειδοποίηση, αποχαιρέτησε με πόνο ψυχής την αγαπημένη της θυγατέρα Σιάννα.
«Ο πρόωρος και αιφνίδιος θάνατός της, γέμισε με θλίψη την ψυχή μου. Πάγωσε η καρδιά μου και μέχρι σήμερα ψελλίζω ένα βουβό γιατί. Εύχομαι και προσεύχομαι η ψυχή της να ξεκουράζεται στους ανθισμένους κήπους του παραδείσου, γιατί είχε τεράστια αγάπη στα λουλούδια.
Οπότε σε αυτό το στάδιο της τρίτης ηλικίας, ζω με τις αναμνήσεις μου και προσπαθώ να κρατηθώ από το χαμόγελο των εγγονών και των δισέγγονων μου.
Βαθιά συγκινημένη, ανοίγω τα παράθυρα της ψυχής μου και εκφράζω την εκτίμηση και τον σεβασμό μου σε όλους όσοι μού συμπαραστάθηκαν στις δύσκολες μέρες που πέρασα» λέει με πόνο ψυχής.
Οι συνάδελφοι της, όλοι όσοι δεθήκαμε και μοιραστήκαμε για δεκαετίες χαρές, λύπες και αγωνίες, τής ευχόμαστε υγεία, μακροημέρευση, φωτεινή διαύγεια και ψυχική δύναμη και ηρεμία.
The post Γνωρίστε την “κινητή εγκυκλοπαίδεια ” του Νέου Κόσμου appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.