Τρεις φορές στράβωσε το παιχνίδι, τρεις φορές έμοιαζε ότι ο Δικέφαλος θα γονατίσει: πρώτα στο 1-0, μετά στο 2-1, κι ύστερα με την – ανεξήγητη και υπερβολική – αποβολή του Μεϊτέ. Κι όμως, αυτή η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου έχει βρει τρόπο να χτίζει χαρακτήρα τίτλου. Να παίρνει αποτελέσματα όχι όταν παίζει καλά, αλλά όταν όλα γύρω της πάνε στραβά. Εκεί κερδίζεις πρωτάθλημα.
Γιατί αυτό στη Λιβαδειά δεν ήταν ένα απλό διπλό. Ήταν μήνυμα. Ήταν απάντηση προς κάθε κατεύθυνση ότι ο ΠΑΟΚ δεν πρόκειται να παραδοθεί, ούτε να λυγίσει επειδή κάποιος… περιμένει την γκέλα του. Αν κάτι απέδειξε το 3-2, είναι πως αυτή η ομάδα είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει. Ακόμη και με δέκα. Ακόμη και σε μια βραδιά που ο ίδιος ο ΠΑΟΚ ήταν κακός για μεγάλα διαστήματα, κυρίως ανασταλτικά.
Και μέσα σε όλα αυτά, υπήρχε και η διαιτησία. Μια διαιτησία που δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Σιδηρόπουλος στο γήπεδο, Φωτιάς στο VAR, αποφάσεις που σηκώνουν συζήτηση – και αρκετή καχυποψία. Η φάση με το χέρι του Λιάγκα στο σουτ του Τάισον, με την μπάλα να πηγαίνει ξεκάθαρα στην εστία, σε πόσες ομάδες άραγε θα δινόταν πέναλτι; Στον Ολυμπιακό; Στην ΑΕΚ; Στον Παναθηναϊκό; Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Και φυσικά η αποβολή του Μεϊτέ, σε φάση σχεδόν ίδια με το μαρκάρισμα του Σιώπη πάνω στον Κωνσταντέλια στο Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ. Ο Σιώπης ούτε κίτρινη. Ο Μεϊτέ, απευθείας κόκκινη. Μια διαιτησία τουλάχιστον «περίεργη», αν όχι ύποπτη, που δημιούργησε δίκαια παράπονα στον Δικέφαλο.
Κι όμως, μέσα σε όλα αυτά, ο ΠΑΟΚ βρήκε τον τρόπο. Το γκολ του χαλκέντερου Γιακουμάκη στο 90’ έγραψε ιστορία, αλλά δεν πρέπει να κρύψει τα προβλήματα. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ενίσχυση και στην άμυνα και στην επίθεση τον Ιανουάριο, κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα. Αμυντικά η ομάδα είχε μεγάλες τρύπες, έβγαλε νευρικότητα και έδωσε δικαιώματα σε έναν αντίπαλο που, ναι, έκανε μεγάλη εμφάνιση.
Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Δύο ντέρμπι με τον Άρη μέσα σε τέσσερις μέρες. Δύο ματς που θα κρίνουν πολλά για την ψυχολογία, το μομέντουμ, ίσως και την πορεία σε δύο διοργανώσεις. Ο ΠΑΟΚ καλείται να βρει δυνάμεις, συγκέντρωση και καθαρό μυαλό. Γιατί το πρωτάθλημα δεν κρίνεται μόνο στα μεγάλα παιχνίδια – κρίνεται σε βραδιές σαν τη χθεσινή στη Λιβαδειά.
Και ο ΠΑΟΚ, σε μια από τις πιο «στραβές» βραδιές της σεζόν, βρήκε τρόπο να φύγει νικητής. Αυτό, όσο κι αν δεν ακούγεται, είναι σημάδι πρωταθλητή.
Πέρα όμως από τη νίκη και τη μαχητικότητα, υπάρχει μία ακόμη διάσταση που δεν γίνεται να αγνοηθεί: ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο ΠΑΟΚ αρχίζει να αντιδρά σαν μεγάλη ομάδα. Όχι μόνο με ένταση και πάθος, αλλά με αίσθηση ευθύνης. Γιατί όταν στράβωσε ξανά και ξανά το παιχνίδι, δεν υπήρξε πανικός. Υπήρξε πίστη. Υπήρξε ομαδικότητα. Υπήρξε η αίσθηση ότι «θα το γυρίσουμε», ακόμη και όταν οι εξωτερικές συνθήκες φώναζαν το αντίθετο.
Αυτό, για μια ομάδα που έχει κουβαλήσει για χρόνια διαιτησίες τέτοιες (και ακόμα χειρότερες) και έναν εσωτερικό φόβο ότι κάτι πάντα θα πάει στραβά, είναι ίσως το πιο ενθαρρυντικό στοιχείο της σεζόν. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι πια το σύνολο που παθαίνει collapse όταν ο αντίπαλος τον πιέζει. Είναι ομάδα που πατάει στο γήπεδο με εσωτερική σιγουριά, ακόμη κι όταν το παιχνίδι βρίσκεται στο κόκκινο.
Και κάτι ακόμη: σε τέτοια ματς, ξεχωρίζουν οι προσωπικότητες. Ο Τάισον πήρε επιθέσεις επάνω του, ο Κωνσταντέλιας παρά τα τραβήγματα και τα χτυπήματα δεν κρύφτηκε, ο Γιακουμάκης έδειξε ξανά πως αποτελεί έναν επιθετικό που ζει για τέτοιες στιγμές. Αυτές οι παρουσίες κάνουν τη διαφορά σε μία μάχη τίτλου. Δεν είναι μόνο θέμα ποιότητας – είναι θέμα ψυχής.
Και φυσικά, ο Λουτσέσκου. Όσο κι αν χθες αρκετά πράγματα πήγαν στραβά σε επίπεδο προσέγγισης και ισορροπιών, ο Ρουμάνος παραμένει ο καταλύτης της νοοτροπίας που έχει χτίσει αυτό το σύνολο. Ένας ΠΑΟΚ που δεν φοβάται να λερωθεί, να τσαλακωθεί, να ματώσει για να πάρει αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αγοράζεται, μόνο χτίζεται.
Αν ο ΠΑΟΚ χρησιμοποιήσει αυτή τη νίκη ως σημείο αναφοράς και όχι ως δικαιολογία για να «ξεφύγει» από τις αδυναμίες του, τότε η Λιβαδειά μπορεί να αποδειχθεί ένα από τα πιο κομβικά βράδια της σεζόν. Γιατί εκεί, μέσα στην πίεση, τις καθυστερήσεις, την αποβολή, την κακή μέρα και την περίεργη διαιτησία, γεννήθηκε κάτι πιο σημαντικό από τρεις βαθμοί: η πεποίθηση ότι ο τίτλος δεν είναι απλώς στόχος — είναι εφικτός.