ΟΥΤΕ κατά διάνοια να φανταστείτε ότι υπήρξα ποτέ οπαδός του Αλέξη Τσίπρα ή θιασώτης των εκάστοτε πολιτικών και θεωριών του (αν ποτέ είχε τέτοιες)…
ΑΛΛΑ τo να τον κατηγορούν ότι μόνο αυτός κατέστρεψε τη χώρα και, κατ΄επέκταση, το κόμμα του που εκλέχθηκε και αναρριχήθηκε στη διακυβέρνηση το 2015 με ορίζοντα την υπέρβαση της κρίσης που οι ίδιοι με τα έργα και τις αβλεψίες τους επέτειναν σε τέτοιο βαθμό, είναι το άκρο άωτον της επιλεκτικής μνήμης που ισοδυναμεί με την ανερυθρίαστη υποκρισία.
ΕΙΠΑΜΕ, οι Έλληνες -και ειδικά όσοι στελεχώνουν κομματικά επιτελεία- παραέχουν κοντή μνήμη. Αλλά το να διαδίδουν ότι την κρίση τη δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, λες και τίποτα δεν έγινε -στην ουσία- από τη λεγόμενη μεταπολίτεση και δώθε, πάει πολύ.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ που ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ως -και καλά- κυβέρνηση της “πρώτης φοράς Αριστεράς”, είναι το ότι με τις παλινωδίες και την όλη διακυβέρνησή του, ξεχαρβάλωσε στην ουσία ολόκληρη σχεδόν την Αριστερά.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ήταν η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε το δρόμο στην έλευση της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Μητσοτάκη. Ή όχι;
ΠΑΝΤΩΣ, για να λέμε την αλήθεια και παρ’ όσα έχουν συσσωρευθεί από το 2015 και πέρα, καλώς-κακώς ο Τσίπρας φαίνεται να είναι αυτός που, ίσως, συγκεντρώνει τη δυναμική για μια αναζωπύρωση (;) της ευρύτερης κεντροαριστεράς με βλέμμα μια κυβερνητική πρόταση απέναντι σε ένα καθεστώς που συσσωρεύει σκάνδαλα επι σκανδάλων, καταπατά κάθε έννοια κράτους δικαίου και λειτουργεί προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων που ανήκουν σε λίγους και εκλεκτούς του.
ΑΛΛΑ θα μου πείτε, ακόμα και αν χωρίς κόμμα (προς το παρόν τουλάχιστον), ακόμα και αν δεν έχει διαμορφωθεί ο χώρος εκείνος που ένα ενδεχόμενο κόμμα Τσίπρα ευελπιστεί να εκπροσωπήσει και, βέβαια, με την άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του ιδίου, φαίνεται ότι είναι η μόνη εναλλακτική λύση σε μια κατάφωρα υπεροπτική κυβέρνηση…
ΚΑΙ ΑΥΤΟ συνιστά, κατά τη γνώμη μου, την παρούσα τραγωδία ολόκληρου του πολιτικού φάσματος στη γενέτειρα. Μια διαδρομή που δείχνει να κινείται αντίστροφα από τη πρώτη, δηλαδή από εκεί που ήταν οι από κάτω αυτοί που ανέβασαν τον Τσίπρα στην εξουσία, τώρα είναι οι από πάνω -με τις κατάλληλες συμμαχίες- που διεκδικούν την επάνοδό του.
ΓΙΑΤΙ, είναι τραγωδία το να έρχεται ξανά στο προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας με τα συντρίμμια της “πρώτης φοράς Αριστεράς”, εν μέσω μιας κατακερματισμένης και καταταλαιπωρημένης κοινωνίας – κάτι για το οποίο ούτε και ο ίδιος δεν είναι άμοιρος ευθυνών- και μάλιστα με ιδεολογικό πρόταγμα έναν… δημοκρατικό καπιταλισμό. Φεύ!…
ΝΑ ΠΑΜΕ και στην ελληνική γη… η οποία πεθαίνει. Την ώρα που ο αγροτικός κόσμος πνίγεται στην ακρίβεια, το υψηλό κόστος παραγωγής και τις καταστροφές από την κλιματική κρίση, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν τον στηρίζει, αλλά απαντά στον αγώνα επιβίωσης των αγροτών με βία και συλλήψεις…
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ της κυβέρνησης πέρα από την αφαίμαξη του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι ανύπαρκτο. Όπως και να το κάνουμε, ο Έλληνας αγρότης αγωνίζεται καθημερινά για να επιβιώσει ενάντια στην ακρίβεια και σε όλους αυτούς που λεηλάτησαν τα Tαμεία. Η Πολιτεία πνίγει τον αγρότη στη γραφειοκρατία και τώρα και στα δακρυγόνα.
ΞΕΡΟΥΜΕ πολύ καλά ότι στις εκάστοτε κινητοποιήσεις των αγροτών κυριαρχούν οι μικροπαραταξιακές και κομματικές σκοπιμότητες, ότι ο αγροτικός συνδικαλισμός εδώ και δεκαετίες ασφυκτιά ανάμεσα στα μικροσυμφέροντα και τις κομματικές ίντριγκες.
ΑΛΛΑ εδώ οι αγρότες δεν ζητούν καμιά χάρη, ζητούν μόνο αυτό που δικαιούνται και τους ανήκει. Αυτό που αν δεν είχαν πέσει όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι σαν ακρίδες στα ταμεία του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα είχαν ήδη λάβει. Και το πάρτι του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν παραγράφεται όσες μεταφορές και αλλαγές ηγεσίας του εν λόγω Οργανισμού και αν γίνουν.
ΜΙΛΑΕΙ η κυβέρνηση για δήθεν νομοθετικές τομές που όμως δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Θεσμική τομή θα ήταν να επιστραφεί στον ΟΠΕΚΕΠΕ ό,τι αρπάχτηκε από τα κάθε κομματικής απόχρωσης “κοράκια”. Κι ακόμα, θεσμική τομή θα ήταν να αναλάβει τις ευθύνες του ο πρωθυπουργός του “δεν ήξερα”, και να σταματήσει η αστυνομική βία.
ΤΑ ΑΜΕΣΑ αιτήματα των αγροτών είναι: 1) μείωση κόστους, με άμεση μείωση αγροτικού πετρελαίου και κόστους ενέργειας, 2) επιδοτήσεις με άμεση εκκαθάριση χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια, 3) κλιματική στρατηγική με πραγματικό εθνικό σχέδιο διαχείρισης υδάτινων πόρων και αποζημιώσεων από φυσικές καταστροφές.
ΟΠΩΣ και να το κάνουμε, η γεωργία και η κτηνοτροφία είναι ο πυρήνας της ελληνικής οικονομίας. Χρειάζονται ουσία και σχέδιο και όχι μπαλώματα.
ΒΕΒΑΙΑ, η όλη ιστορία πάει δεκαετίες πίσω. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις -και η σημερινή- έχουν εγκαθιδρύσει ισχυρούς πελατειακούς κομματικούς μηχανισμούς, στοχεύοντας στον έλεγχο ολόκληρης της ελληνικής υπαίθρου με κάθε τρόπο.
ΑΠΟ ΤΗ μετεμφυλιακή δεξιά τρομοκρατία, περάσαμε στη μεταπολίτευση και την πελατειακή κομματοκρατία. Στη Θεσσαλία για παράδειγμα, τη δεκαετία του 1990, διέπρεψαν, μεταξύ άλλων, υπουργοί όπως ο Καρδιτσιώτης, Θόδωρος Αναγνωστόπουλος. Μετά το 2000, ο έλεγχος του θεσσαλικού χώρου ανατέθηκε σε μια άλλη ομάδα, με επικεφαλής τον Λαρισαίο, Γεώργιο Σουφλιά και τον επίσης Καρδιτσιώτη, Δημήτρη Σιούφα. Λίγο καιρό πριν, ο Τρικαλινός, Κώστας Σκρέκας, είχε αναλάβει να προωθήσει τα συμφέροντα των ενεργειακών εταιρειών από το αρμόδιο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης…
ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΕΣ κινητοποιήσεις δεν είναι οι πρώτες χρονολογικά. Είναι όμως οι πρώτες που είναι στο ..τσακ για να αρχίσουν να λαμβάνουν άλλα χαρακτηριστικά. Όταν κλείσει κάποιο λιμάνι ή χώρος logistics, όταν τα μπλόκα από αγροτικά/κτηνοτροφικά, αρχίζουν να γίνονται ευρύτερα κοινωνικά τότε η κυβέρνηση θα έχει μπροστά της έναν ακόμα μεγαλύτερο αιφνιδιασμό από αυτόν που υπέστησαν τα κυβερνητικά και κατασταλτικά κλιμάκια με το κλείσιμο του Ε65.
ΗΔΗ, στην Κρήτη, από την Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου, η Παγκρήτια Συντονιστική Επιτροπή έχει αποφασίσει να κλείσει λιμάνια και αεροδρόμια στο νησί, η οποία Επιτροπό διαμηνύει χαρακτηριστικά, πως θα πρέπει “να γίνει κατανοητό ότι για όσες μέρες αυτό κρατήσει -και θα είναι πολλές- δεν θα δεχόμαστε ελέγχους από τα συνεργεία του ΟΠΕΚΕΠΕ”…
ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑ “Τα ειρηνικά τελείωσαν”, αγρότες και κτηνοτρόφοι θέλουν να στείλουν ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν ανέχονται άλλη κοροϊδία, όπως σημειώνουν οι εκπρόσωποί τους και είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους φθάνοντας στα άκρα…
ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΜΕ και λίγο στο διεθνή χώρο. Ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι σύντομα οι ΗΠΑ θα αρχίσουν στρατιωτικά χτυπήματα στο εσωτερικό της Βενεζουέλας.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ για τις ΗΠΑ ακούει στο όνομα Μαδούρο και η CIA επιχειρεί ήδη επί εδάφους Βενεζουέλας, με εντολή του Τραμπ. Η απειλή του πραξικοπήματος για να πέσει ο Μαδούρο είναι ήδη ενεργή. Και όσο ο Μαδούρο δεν υποκύπτει, το ενδεχόμενο της πολεμικής σύρραξης είναι ανοιχτό.
ΠΟΙΟΣ είναι ο στόχος: Μα, φυσικά, τα πετρέλαια – αν και όχι μόνο η Βενεζουέλα, αλλά γενικά η Λατινική Αμερική, η οποία αντιμετωπίζεται ως ενδοχώρα των ΗΠΑ, όπως επί δεκαετίες. Είσαι ο Μιλέι της Αργεντινώς; Όλα καλά. Δεν είσαι; Είσαι εχθρος, άρα εν δυνάμει στόχος.
ΕΤΣΙ λοιπόν, μετά το Ουκρανικό και το Μεσανατολικό, έχουμε ένα ακόμα μέτωπο. Η στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας αποκτά τώρα άλλο νόημα.
ΓΙΑ να ξεκαθαρίσουμε: ενδεχόμενη επίθεση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα αποτελεί πράξη κρατικής τρομοκρατίας που παραβιάζει απροκάλυπτα τη διεθνή νομιμότητα. Το Άρθρο 2 του Χάρτη του ΟΗΕ ορίζει ότι “όλα τα Μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας, που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους”.
ΜΑΛΙΣΤΑ, η επικείμενη αμερικανική επίθεση εναντίον της Βενεζουέλας δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα γιατί είναι αδύνατο να αντιληφθεί οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος με ποιον τρόπο η πάμφτωχη αυτή λατινοαμερικανική χώρα απειλεί την αυτοκρατορία των ΗΠΑ.
ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ που ανακοίνωσε ο Τραμπ, έρχονται σε συνέχεια των φονικών βομβαρδισμών πλοιαρίων που φέρονται να μεταφέρουν ναρκωτικά. Ακόμα και αν τα πλοιάρια όντως μετέφεραν ναρκωτικά, τα πληρώματά τους έπρεπε να συλληφθούν με βάση το διεθνές δίκαιο και όχι να εκτελεστούν εν ψυχρώ. Είναι δε ανατριχιαστική η καταγγελία ότι σε πρόσφατη επίθεση σε σκάφος ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας έδωσε εντολή να γίνει και δεύτερο χτύπημα για να σκοτωθούν οι επιζώντες.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Τραμπ δεν έχει δώσει καμία απόδειξη για τη σύνδεση του εμπορίου ναρκωτικών με την κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Δηλαδή οι επιθέσεις “δικαιολογούνται” με ανυπόστατες κατηγορίες. Ακόμα όμως και να υπήρχε τέτοια σύνδεση, δεν νομιμοποιούνται μονομερείς στρατιωτικές κινήσεις των ΗΠΑ.
ΕΠΙ ΤΗΣ ουσίας, βλέπουμε την εφαρμογή από τον Τραμπ του πάλαι ποτέ Δόγματος Μονρόε, σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ έχουν σχέση επικυριαρχίας με τα λατινοαμερικανικά κράτη και μπορούν να επεμβαίνουν σε αυτά όποτε το κρίνουν απαραίτητο.
ΚΑΙ, βέβαια, εξίσου εξοργιστική με την πολιτική Τραμπ είναι η σιωπή της “διεθνούς κοινότητας”.
ΠΑΝΤΩΣ, δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ θα επέμβουν απροκάλυπτα σε μια χώρα. Το έκαναν πάλι το 1989 με την επέμβαση στον Παναμά και την ανατροπή του Νοριέγκα. Βέβαια, άλλο μέγεθος ο λαός και ο στρατός του τότε Παναμά και άλλο μέγεθος η Βενεζουέλα.
ΟΜΩΣ, η στροφή στο Δόγμα Μονρόε δεν είναι σημάδι δύναμης ή υγείας αλλά σημάδι αδυναμίας. Οι ΗΠΑ έφυγαν οριστικά από το Δόγμα Μονρόε και προσχώρησαν στο Δόγμα Γουίλσον στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν έπρεπε να ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους και να γίνουν από τοπική, παγκόσμια υπερδύναμη.
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ήττες στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Ουκρανία και αλλού, υποχρεώνουν τις ΗΠΑ σε αναγκαστική αναδίπλωση στα…. της γειτονιάς τους. Αυτό δεν τις κάνει λιγότερο επιθετικές. Αντίθετα… Μετατρέπονται όμως από παγκόσμιοι ρυθμιστές σε αποδυναμωμένη υπερδύναμη που αναζητά νίκες γοήτρου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ
The post Ήταν η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που άνοιξε το δρόμο στην έλευση Μητσοτάκη. Ή όχι; appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.