Το είπε (σχετικά) πρόσφατα ο Βασίλης Σπανούλης, μάλλον όμως δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία. Υποστήριξε μεταξύ άλλων ο κόουτς της Μονακό:
«Δεν συμφωνώ με αυτό το πρόγραμμα. Κάποιες ομάδες παίζουν επτά συνεχόμενα παιχνίδια εκτός έδρας ύστερα από πέντε συνεχόμενα εντός. Δεν είναι φυσιολογικό. Κάποιες ομάδες και κάποιοι προπονητές πηγαίνουν άσχημα. Κάποιοι προπονητές χάνουν τη δουλειά τους εξαιτίας αυτού. Επειδή έχουν πολλές ήττες σερί. Δεν είναι φυσιολογικό».
Ποιος μπορεί να αδικήσει τον Σπανούλη ή να πει ότι δεν έχει δίκιο στη συγκεκριμένη προσέγγιση; Και για να ειπωθεί η ξεκάθαρη αλήθεια, δεν τον πολυαφορά, με την έννοια πως οι Μονεγάσκοι με καλό ρεκόρ, βρίσκονται στα ψηλά στρώματα. Τι συμβαίνει, όμως, με άλλες ομάδες;
Εως τώρα είδαμε πέντε αλλαγές (πριν από τα τελευταία ματς) στους πάγκους μέσα σε διάστημα 13 αγωνιστικών. Είναι πολλές. Γιατί παλαιότερα, στο μπάσκετ δεν αντικαθιστούσαν τόσο εύκολα τους κόουτς. Στην εφετινή Ευρωλίγκα αυτό συνιστά κάτι το εντελώς νέο. Πρώτα έφυγε από τον Ερυθρό Αστέρα ο Σφαιρόπουλος. Μετά ο Πασκουάλ επέστρεψε στην Μπάρτσα, παίρνοντας τη θέση του Πεναρόγια. Ο Μεσίνα δεν άντεξε στην Αρμάνι Μιλάνο, ο Κοκόσκοφ είδε να τον διώχνουν από την Εφές και γνωστά είναι όσα συνέβησαν με το φευγιό του Ομπράντοβιτς από την Παρτιζάν.
Κάποιοι χρεώθηκαν απανωτές ήττες. Αλλοι είδαν πως ο κύκλος τους έκλεισε και δεν μπορούσαν να διαφοροποιήσουν τα δεδομένα, ανεξάρτητα με τις όποιες προσπάθειες έκαναν. Το συμπέρασμα, ωστόσο, δύσκολα είναι αντίθετο με αυτό που λένε τα γεγονότα: το επάγγελμα του προπονητή (και) στο μπάσκετ δείχνει να γίνεται παραπάνω αγχώδες, οι ομάδες δεν παρέχουν τον χρόνο που πρόσφεραν παλαιότερα και όλοι έχουν την τάση να ζητούν άμεσα αποτελέσματα ή τουλάχιστον μια καλή εικόνα στο παρκέ.
Δεν είναι παράλογο. Παράλογο είναι, είτε για λόγους μετακινήσεων ομάδων είτε επειδή έτσι τα έβγαλε τα ματς ένας αλγόριθμος, να δίνονται απανωτές μάχες εκτός έδρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και επειδή μακριά από το σπίτι τα δεδομένα δεν είναι τα ίδια, ο πήχης των δυσκολιών ανεβαίνει, οι ήττες έρχονται, τα απόνερα μοιάζουν με βουνό. Την πληρώνει, σε τέτοιες περιπτώσεις, πρώτος απ’ όλους ο προπονητής. Αρα, ο Σπανούλης έφτασε σε ένα συμπέρασμα πριν από αρκετούς. Ενα συμπέρασμα που θα έπρεπε να απασχολήσει κυρίως τους επικεφαλής της διοργάνωσης. Αλλά όταν όλοι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πως τα κολλητά ματς φέρνουν τραυματισμούς και εξοντώνουν τους παίκτες, με τις χωρίς τέλος ήττες και το πρόγραμμα θα ασχοληθούν;