Όποιος είδε αυτό το κάτι σαν παιχνίδι του Παναθηναϊκού απέναντι στη Βικτόρια Πλζεν, θα καταλάβαινε μετά από 2-3 λεπτά πως το «τριφύλλι» βρίσκεται εγκλωβισμένο σε μια κινούμενη άμμο μετριότητας, από την οποία δεν μπορεί να τραβηχτεί όσο κι αν παλεύει.
Η ποιότητα λείπει από το ρόστερ, αλλά δεν λείπει μόνη αυτή. Λείπει η σωστή νοοτροπία, η αυτοπεποίθηση και ο αγωνιστικός “τσαμπουκάς”. Λείπουν ηγετικές προσωπικότητες και μια σταθερή ποδοσφαιρική ταυτότητα.
Τα κενά στο ρόστερ μοιάζουν με ανοιχτές πληγές. Οι παίκτες που θα έπρεπε να σηκώσουν την ομάδα στα δύσκολα δεν υπάρχουν ή δεν μπορούν και ο Ράφα Μπενίτεθ δίνει μάχες με… σφεντόνες απέναντι στο θεριό του κακού εαυτού του Παναθηναϊκού.
Η προσπάθειά του δεν αμφισβητείται, αλλά η πραγματικότητα είναι πως έχει να διαχειριστεί μια ομάδα που έμαθε να φοβάται και έχει ξεμάθει να διεκδικεί.
Ναι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε φάση ανοικοδόμησης. Ναι, χρειάζεται χρόνος. Αλλά μέχρι να φτάσει στο τέλος αυτής της διαδρομής, οι φίλαθλοι θα πρέπει να υπομείνουν το μαρτύριο της σταγόνας. Μια εικόνα αποκαρδιωτική, μια ομάδα βαριά, προβλέψιμη, δίχως σπίθα.
Κόντρα στην Πλζεν, με παίκτη παραπάνω για μία ώρα, το «τριφύλλι» κατάφερε να παράξει μόλις τέσσερις τελικές στην αντίπαλη εστία. Και ακόμα και αν έπαιζε μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, γκολ δεν θα έβαζε με αυτό το αργό, άχρωμο και ανυπόφορο στυλ.
Είναι νωρίς για να γραφτεί η οριστική κρίση για τον Μπενίτεθ – και θα ήταν άδικο να γίνει τώρα – όμως κάποιες επιλογές προκαλούν εύλογα ερωτήματα. Η έμπνευση με τον Τουμπά στο αριστερό άκρο της άμυνας ήταν ατυχής, η επιμονή στον κάκιστο Πάντοβιτς ήταν ακατανόητη, ενώ η επιλογή του Τζούριτσιτς στο “δέκα”… φωνάζει ότι δεν τραβάει.
Αλλά, όπως λέει και η σοφή κουβέντα, «τούτα τα αυγά έχει, αυτή την ομελέτα θα φτιάξει». Το θέμα είναι αν ο Παναθηναϊκός αντέχει άλλο αυτή την ομελέτα. Γιατί αν δεν αλλάξουν ακόμα και τα… πόμολα στο Κορωπί, τούτη η ομάδα φαίνεται ότι δεν θα δει άσπρη μέρα.