Δεν ήταν λίγοι αυτοί που όταν ο Κώστας Σλούκας έκανε το μεγάλο βήμα – μετά την απομάκρυνσή του από τον Ολυμπιακό – να πάει στον Παναθηναϊκό μίλησαν για υπερβολικά μεγάλο συμβόλαιο (10.000.000 ευρώ για τρία χρόνια) και για έναν παίκτη που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του.
Οι Πράσινοι μάλιστα του ανανέωσαν για ένα ακόμα χρόνο, αυτό το τριετές συμβόλαιο που λήγει το καλοκαίρι και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.
Αν βάλει κανείς στο dvd παιχνίδια σαν το χθεσινό στο Μιλάνο, ή εκείνο το καταστροφικό στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, θα παρατηρήσει ουσιαστικά έναν παίκτη (τον λεγάμενο, Κώστα Σλούκα) να παίζει σχεδόν μόνος του απέναντι στην αντίπαλη ομάδα και έτσι ουσιαστικά ποτέ δεν κέρδισε κανείς.
Ο Σλούκας βρίσκει κίνητρο μέσα από τις προκλήσεις και το 2024, το μάτι του…γυάλιζε θέλοντας να ξαναφέρει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης. Εκεί που λίγο έλειψε να πάει τον Ολυμπιακό ένα χρόνο νωρίτερα αλλά το σούτ του από μέση απόσταση, στη λήξη του τελικού της Ευρωλίγκας στο Κάουνας με τη Ρεάλ, βρήκε…σίδερο.
Το στοίχημα με τον Παναθηναϊκό ήταν μεγαλύτερο, διότι αφενός είχε 12 χρόνια να πάει σε φάιναλ φορ (και 13 να πάρει τον τίτλο) και αφετέρου ήταν μια ομάδα που χτίστηκε από την αρχή και θα έπρεπε να βρει τη χημεία της.
Όμως το πιο εντυπωσιακό με την περίπτωση του Σλούκα, είναι ότι συνέχισε έτσι και την επόμενη σεζόν, ενώ εφέτος θυμίζει τον παίκτη του 2024 που από ένα σημείο και μετά δεν έβλεπε…κανέναν οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης και την Ελλάδας (με ανατροπή από 0-2 στους τελικούς με τον Ολυμπιακό) με τον ίδιο να αναδεικνύεται mvp των τελικών και στις δύο διοργανώσεις και μάλιστα με διαφορά !
Ο Εργκίν Αταμάν αυτή τη στιγμή ψάχνει τον…κλώνο του Σλούκα, χρειάζεται τουλάχιστον 7-8 παίκτες με τα ψυχικά καιπνευματικά χαρακτηριστικά αυτού του παίκτη. Δεν έχει να κάνει με τη θέση (άσος, δυάρι, σέντερ κ.λπ.), έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζει αυτός ο παίκτης κάθε συνθήκη σε έναν αγώνα ακόμα και όταν αυτός στραβώσει όσο δεν πάει.
Ακόμα και στους 23 πόντους χθες (80-57) προς τη λήξη του 3ου δεκαλέπτου, έβαλε τρίποντο στην εκπνοή και αμέσως πήγε στον πάγκο και «φώναξε» ότι μπορούμε ακόμα, πάμε δυνατά μια περίοδος έμεινε.
Δυστυχώς για τους Πράσινους δεν βρίσκει ανταπόκριση και όταν συμβαίνει αυτό ο Παναθηναϊκός θα χάνει και θα χάνει και άσχημα. Ναι κάποιος που δεν έχει δει το παιχνίδι βλέπει το τελικό 96-89 και σου λέει το πάλεψε, ενώ η Αρμάνι μέχρι το 37ο με 38ο λεπτό έκανε…πασαρέλα.
Ο Παναθηναϊκός πήγε (υποτίθεται) ψυλλιασμένος στο Μιλάνο ν αντιμετωπίσει μια ομάδα που με τα…τρίτα είχε νικήσει για πλάκα τον (επίσης τραγικό σε εκείνο το παιχνίδι) Ολυμπιακό σε ένα γήπεδο που έχει παράδοση στο να…καταπίνει αντιπάλους (για ρωτήστε και τον Άρη) και μπήκε χαλαρός και άνετος με αποτέλεσμα ακόμα και στο 29-21 που ήταν μπροστά στο 8ο λεπτό να μην παίζει καθόλου άμυνα.
Οι περιστροφές τραγικές, οι επιστροφές ακόμα χειρότερες και οι Μιλανέζοι μπήκαν πολύ άνετα στο ρυθμό παιχνιδιού που ήθελαν σουτάροντας κάποια στιγμή με 73% σε δίποντα και τρίποντα !
Το τελικό σκόρ κολακεύει ιδιαίτερα τον Παναθηναϊκό που μετά τα 14 τρίποντα από τη Βαλένθια έφαγε και 17 στο Μιλάνο, αλλά όλα αυτά θα είναι μακρινό παρελθόν εάν η ομάδα φτάσει στον τελικό προορισμό της στην Αθήνα και κατακτήσει την 8η Ευρωλίγκα. Όμως για να φτάσει εκεί, θα πρέπει να αλλάξει άρδην πολύ νωρίτερα σε πνευματικό, ψυχολογικό και φυσικά αγωνιστικό επίπεδο.