Το αμπέλι που φυτρώνει στον κήπο μου αποτελεί κληρονομιά φίλων, γειτόνων και οικογένειας από το παρελθόν. Μεγάλωσε από έναν μικρό σπόρο σε ένα μεγάλο αμπέλι που εκτείνεται σε 3 σπίτια, ένα από τα οποία είναι το δικό μας.
Το αμπέλι είναι περίπου 40 ετών και παρ’ ότι και τα 3 σπίτια έχουν πρόσφατα κατεδαφιστεί και ανακαινιστεί, όλοι φρόντισαν πολύ να το κρατήσουν ζωντανό. Το αμπέλι μου θυμίζει καθημερινά τους γλυκούς ηλικιωμένους Έλληνες γείτονές μας, τον Γιώργο και την Ελένη Σερέτη που έχουν πλέον πεθάνει και το φρόντιζαν με αγάπη μέχρι που επέστρεψαν στην Ελλάδα πριν από αρκετά χρόνια. Αν και μακριά, ο κύριος Σερέτης δεν παρέλειψε ποτέ να με καλεί στο τηλέφωνο για να με ρωτήσει για το αγαπημένο του αμπέλι.
Αφού βεβαιωνόταν ότι ήμασταν όλοι καλά και καλά στην υγεία μας, ρωτούσε, «πώς είναι το αμπέλι;».
«Έβγαλε σταφύλια φέτος;». Ακουγόταν τόσο χαρούμενος που ήξερε ότι ένα μικρό μέρος του αυστραλιανού σπιτιού του υπήρχε ακόμα ζωντανό και ακμάζον.
Το αμπέλι ήταν επίσης το καμάρι και η χαρά του πατέρα μου Peter Hiotelli και δεν δίσταζε να το δείχνει σε επισκέπτες και φίλους και να μοιραστεί τη σοδειά του με όλους. Τώρα είναι η σειρά μας να φροντίσουμε το αμπέλι και πέρυσι δοκιμάσαμε τα όμορφα σκούρα μωβ σταφύλια του μαζί με τα τοπικά πουλιά και τα ποσούμ. Τώρα με τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και τη βροχή περιμένουμε με ανυπομονησία να εμφανιστούν τα μικροσκοπικά πράσινα μπουμπούκια, περιμένοντας τα γλυκά μωβ φρούτα και καθόμαστε κάτω από την πέργκολα της κληματαριάς ονειρευόμενοι ότι πίνουμε καφέ σε ένα ελληνικό χωριό.
Έλλη Λιθότομου
Middle Park, Victoria
The post Το αμπέλι μου, στην αυλή του σπιτιού μου, στη Μελβούρνη appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.