«Εσύ τον κατέστρεψες» είναι η κατηγορία που προσάπτει στη μητέρα του δυσλεκτικού ήρωα ο αυστηρός πατέρας. «Ας γίνει το παιδί ό,τι θέλει» απαντά εκείνη, που αναλαμβάνει ρόλο κυματοθραύστη. Η μαθησιακή δυσκολία έχει μετατρέψει από μικρή ηλικία τον ήρωά μας στο «μαύρο πρόβατο» της οικογένειάς του, με τους εκπαιδευτικούς γονείς του να ανάγουν το πρόβλημα σε επίπεδα «καταστροφής».
«Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφικής νουβέλας του Γιάννη Πάσχου, την οποία μεταφέρει επί σκηνής ο νέος θεατρικός σκηνοθέτης Ντίνος Ψυχογιός. Πρόκειται για έναν 80λεπτο μονόλογο με τον Δημήτρη Μαμιό να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία που βασίζεται στην κίνηση και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Στο έργο του Ψυχογιού, βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να αφηγείται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη μαθητική του «καριέρα» στην ελληνική επαρχία.
Πληγωμένος και φοβισμένος, βλέπει τη δυσλεξία ως το μεγάλο εμπόδιο που θα πρέπει να υπερπηδήσει για να γίνει «κανονικός». Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, περικυκλώνεται από τον μεγάλο του φόβο, που είναι συνάμα και η μεγάλη του αγάπη: τις λέξεις. Ο επί σκηνής κόσμος αποτελείται από βιβλία για όλα τα γούστα και σε όλες τις μορφές: από τη «Μήδεια» του Ευριπίδη και τον «Δωδεκάλογο του γύφτου» του Κωστή Παλαμά ως και τον… Τσελεμεντέ. Ο πρωταγωνιστής τα διαβάζει, τα σκίζει, τα αγκαλιάζει, τα χτυπά και τα χρησιμοποιεί για να χτίσει το αμυντικό τείχος που τον προστατεύει από τον «έξω» κόσμο, μέχρι εν τέλει να το γκρεμίσει.
Ο μονόλογος είναι γεμάτος με συναίσθημα αλλά και έξυπνο χιούμορ, και διανθίζεται από τη μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και τον φωτισμό της Μαριέττας Παυλάκη, που καταφέρνουν να ταξιδέψουν τους θεατές στα ορεινά χωριά της Ηπείρου, παρά το μικρό μέγεθος του Θεάτρου 104 που φιλοξενεί την παράσταση. Τα παραπάνω στοιχεία κάνουν το 80λεπτο να κυλάει «νερό», με τον Δημήτρη Μαμιό να παίρνει από το χέρι τούς θεατές σε ένα συναισθηματικό rollercoaster που δημιουργεί το απλούστερο – θεωρητικά – των επιτευγμάτων: η πορεία του ήρωα από την Α’ Δημοτικού ως την Γ’ Λυκείου.
Από τον συλλαβισμό των πρώτων τάξεων, στην αγγλική «μετάφραση» της Βίβλου για χάρη της γιαγιάς και από την αγάπη για τη βιολογία σε αυτή για τις συμμαθήτριές του, ο ήρωας πραγματοποιεί ένα πλήρες ταξίδι αυτο-ολοκλήρωσης. Μέσα από αυτό, η παράσταση σχολιάζει με αιχμηρό τρόπο την ελληνική οικογένεια και το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού, χωρίς όμως να παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά.
Πέραν της ερμηνείας του πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν διστάζει να αυτοσχεδιάσει, στα θετικά της παράστασης συγκαταλέγονται η κινησιολογία, οι πολλαπλοί συμβολισμοί και οι αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και καλλιτεχνικές δημιουργίες. Στα αδύναμα στοιχεία, κάποια αστεία που χρειάζονται λίγη ακόμα δουλειά και το μεγαλύτερο βάθος που θα μπορούσε να δοθεί στη σχέση του ήρωα με την οικογένειά του.
Η δεύτερη απόπειρα του Ντίνου Ψυχογιού στη σκηνοθεσία κρίνεται επιτυχημένη και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον, ενώ ο Δημήτρης Μαμιός αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για διάττοντα αστέρα, αλλά για έναν πραγματικά ταλαντούχο και πολυεπίπεδο ηθοποιό.
