Η διαδρομή του λίγο-πολύ γνωστή. Ιδιαίτερα στους παλαιότερους. Τον θυμηθήκαμε σε ένα τυχαίο ιατρικό συμβάν. Ο ιατρός αναφέρθηκε σε πολιτικούς που διακρίθηκαν για το ήθος τους. Με ιδιαίτερη αναφορά στον Δημήτρη Τσοβόλα. Το χωριατόπαιδο που ξεκίνησε απ’ το χωριό του για να φθάσει ψηλά. «Ο γιος του αγωγιάτη», όπως τον αποκάλεσε δημοσιογράφος για να τον μειώσει, αλλά πέτυχε το αντίθετο, εισπράξας την μήνιν του κόσμου. Από τη φύση του είχε αυτοπεποίθηση. Σιγουριά. Ηξερε να φερθεί τόσο με τους μεγαλοσχήμονες όσο και τους απλοϊκούς ανθρώπους. Απλώς είχε το θάρρος της γνώμης του. Δεν ξεχνούσε το παρελθόν του. Κι αυτό τον καθοδηγούσε στο μέλλον. Χωρίς απωθημένα, κάθε είδους. Ηξερε κι έκανε τη δουλειά που του ανατέθηκε. Του πολιτικού. Ανέβηκε στην ιεραρχία του κόμματος στο οποίο ανήκε.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου τόλμησε και προώθησε νέους ανθρώπους. Που δεν ανήκαν σε τζάκια. Εφερε μια ισορροπία, μέσα από κλυδωνισμούς, στην εσωτερική σκηνή. Ηταν αναπόφευκτο. Εβλεπε ότι δεν ήταν μεγάλες οι διαφορές μεταξύ των παλιών και νέων πολιτικών. Παλιών και νέων ονομάτων. Δημιούργησε νέο κατεστημένο. Για να αντικαταστήσει το υπάρχον. Εδωσε ελπίδες σε πολλά νέα πρόσωπα. Και την ευκαιρία να προχωρήσουν και να ανέλθουν. Αλλοι την εκμεταλλεύθηκαν για πλουτισμό κι επίδειξη, άλλοι για ματαιοδοξία κι άλλοι για προσφορά στον τόπο τους. Ενας απ’ αυτούς ήταν ο Τσοβόλας. Γνήσιο τέκνο της Επαρχίας. Με αρχές και οράματα. Πόσα απ’ αυτά, άραγε, δεν αποδείχθηκαν ουτοπίες. Ονειρα θερινής νυκτός. Αλλά και πόσα απ’ αυτά δεν υπήρξαν αφορμές για την επίτευξη μεγαλειωδών επιτευγμάτων του ανθρώπου.
Το παν είναι να αγωνίζεσαι. Να βάζεις στόχους στη ζωή σου. Να μην πτοείσαι. Οσο κι αν απογοητεύεσαι. Ετσι προχωρά ο κόσμος. Ο Τσοβόλας ήταν ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τόλμησε όταν οι άλλοι δείλιασαν. Δεν φοβόταν. Οχι γιατί ήταν ατρόμητος. Αλλά γιατί αυτό επέβαλε η ανατροφή του κι αυτά που έμαθε απ’ τους αγράμματους γονείς του. Αξιοπρέπεια. Φιλότιμο. Κι αυτά δεν έχουν ως προαπαιτούμενο χρήματα, τίτλους κι αξιώματα. Δεν διδάσκεται. Απλώς γίνεται βίωμα, συνείδηση. Εμπεδώνεται. Δημιούργησε δικό του Κόμμα, όχι σαν ένας ακόμη τυχάρπαστος. Η σαν ένας ακόμη σωτήρας. Γνώριζε καλά το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Πίστευσε για μια ακόμη φορά ότι μπορεί να ζωντανεύσει κάτι που είχε πεθάνει. Την ξεχασμένη ιδεολογία του αρχικού ΠΑΣΟΚ. Με άλλο πρόσωπο. Υγιές και καθαρό. Χωρίς τις γνωστές μονολιθικές πρακτικές που δίχασαν και διαίρεσαν. Κι όταν απέτυχε το πείραμά του, αποχώρησε απ’ τα πολιτικά δρώμενα. Οριστικά κι αμετάκλητα. Εδωσε τον αγώνα του με εντιμότητα. Κανείς δεν είχε να του καταλογίσει κάποιο ψεγάδι σ’ αυτά. Οπως συνηθίζεται. Γιατί ήταν ατόφιος. Με τα συν πιο πολλά απ’ τα πλην. Εφυγε και επέστρεψε στο επάγγελμά του. Το άσκησε με επιτυχία και πολύ ζήλο. Και πάλι με κανόνες δεοντολογίας. Οπως έκανε σ’ όλη του τη ζωή. Αξίζει να τον μνημονεύουμε ως έναν πολιτικό που έκανε το οφειλόμενο χρέος του. Οπως βέβαια αρκετοί άλλοι. Με ανιδιοτέλεια. Με αρχές κι αξίες. Ιδιαίτερα σήμερα που βιώνουμε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση σωτήρων, εγχώριων και εξωχώριων.
